یادداشت FaMoSa

        کتاب خوبی بود فقط یه جاهایی به لحن نویسنده انتقاد داشتم. مثلاً تو ص۲۹ کتاب جناب عباسی ولدی گفته: «گاهــی وقتــا که می رم مشــهد و تو حرم امــام رضا علیه‌السلام می بینم  جوونا نشستن رو به روی گنبد، ولی با گوشیاشون بازی می کنن،  دلم می گیره. با خودم می گم: آخه اینا از شــهر و دیارشــون اومدن  این جــا که با گوشیاشــون بازی کنــن؟ چرا یادشــون رفته برا چی  اومــدن حرم؟» 
بعد صفحه بعد! دو تا پاراگراف جلوتر میگه: « ما برا بازی کردن به این دنیا نیومدیم؛ ولی یه ســره  مشغول بازی شدیم. آدمای خوبم دارن نگامون می کنن و غصّه  می خورن. چه قدر برا آدم خوبا ســخته کنار کســایی زندگی کنن  که دغدغه هاشون نسبتی با علّت خلقتشون نداره!» !
البته ان‌شاءالله که اینطور نیست ولی حسی که ممکنه مخاطب دریافت کنه اینه که گوینده انگار داره میگه من آدم خوبی هستم و شما بدبختای جهنمی آدمای بدی هستید! و من سختمه کنار امثال شماها زندگی کنم چون خیلی خوبم و خیلی می‌فهمم و شماها گناه‌کارید!! این صرفا یه اطلاع رسانی بود.
بد نیست این فرمایش مولا امیرالمؤمنین رو هم در رد خودبرتربینی بخونیم تا ان‌شاءالله تلنگری باشه برای اول از همه خودم بعد دیگران.
امام علی علیه‌السلام:
«گناهى كه تو را پشيمان كند بهتر از كار نيكى است كه تو را به خودپسندى وا دارد.»
حکمت۴۶، نهج‌البلاغه.
چون به هرحال با موبایل بازی کردن تو حرم شاید کار درستی نباشه (البته اگر به قصد بی‌احترامی نباشه) ولی گناه کبیره هم نیست ولی تکبر و خودبرتر بینی گناه کبیره‌ست. از قضا دقیقا همون گناهی هم هست که شیطان رجیم بابتش با تحقیر از بهشت پرت شد بیرون!
این بدیهیه که خودبرتربینی و گندگی کردن با ولایت‌پذیری در تضاد هست.
ولی جدای از این، تو این کتاب آیات و روایاتی رو کنار هم آورده که جالب توجه هستند و در کل کتاب خوبی هست.