یادداشت باران نویریان

        کتاب عجیبی بود. بیشتر  به واسطه‌ی سبک عجیبی که داشت بعضی وقتا مغزت سوت می‌کشید و نمی‌تونستی این همه شخصیت رو تو ذهنت جا بدی. من سعی کردم این گنگی رو تحمل کنم و نتیجه‌ش هم برام لذت بخش بود. ولی واقعا نفس‌گیر بود. بعد خوندنش نیاز به چند ساعت استراحت فکری داری.
یک‌سوم انتهایی کتاب پر از آهاان‌های بلندیه که از فهمیدن ماجرا می‌گی. تونستین بخونینش.