محمدحسنِ شهسواری از مهم ترین داستان نویسان پانزده سالِ اخیرِ ادبیات ایران است. او که پیش از این با رمان هایی مانندِ پاگرد و شبِ ممکن توجه انبوهی از مخاطبانِ ادبیاتِ داستانی را به خود جلب کرده بود، بار دیگر با رمانِ میمِ عزیز مخاطبش را غافلگیر می کند. میمِ عزیز نُهمین کتابِ داستانی منتشرشده ی محمدحسن شهسواری است شخصیتِ اول این رمان یک نویسنده است. او همزمان مشغولِ نوشتن یک رمان و یک فیلم نامه است و منبع الهامش شخصیت های اطرافش است. قهرمانِ شهسواری در این مسیر علاوه بر رمانِ خود رمانی دیگر هم در دلِ متن می نویسد که متفاوت است با روزگارِ خودش. استفاده از انواعِ خُرده روایت ها و تکنیک های داستانی رمانِ میمِ عزیز را به یکی از رمان های متمایز این نویسنده بدل کرده است. نویسنده ای که علاقه ی ویژه و ملموسی به داستان گویی و روایت دارد و غافلگیر کردنِ مخاطبش با اتفاق هایی پیش بینی نشده. شهسواری میمِ عزیز را با توجه به تکثری نوشته که شخصیت ها و قهرمان های او با آن مواجه شده اند. داستانی از روزگارِ معاصر و انسانی که برای تثبیت خود ناچار به روایت شده است و برای این روایت باید از «دیگری» استفاده کند.