یادداشت

        عصبانیت،بی حوصلگی و غمگینیِ من،هر سه در مقابل نوشته های خانم مونتگمری سر تعظیم فرود میارن و تشریف میبرن آنجا که عرب نی انداخت.
بعد از چندین سال که از نوجوونی و خوندن کتابهای آنشرلی میگذره،حس میکنم دوباره تاحدودی ذوق زده،روشن و امیدوارم.

زاویه دید و توجه این خانم نسبت به مسئله تربیت،شیوه ها و افراد دخیل در اون(به خصوص معلم) برای من واقعا جالب و تحسین برانگیزه.