اولین کتابی که از خانم لیلا کردبچه خواندم و واقعاٌ از خواندنش لذت بردم.
سی و چند شعر سپید کوتاه دارد که احتمالاً بریده‌ای از اشعار بلندتر هستند و برای هر کدام تصویری ساده هم انتخاب شده است.

نقل از کتاب:
به من بگو آیا کسی که امید را اختراع کرد،
امیدش را به دستگاه‌های شکنجه‌ی قبلی از دست داده بود؟
.
تو 
می‌توانی
دریایی که ماهیانش مرده‌اند را دریا بدانی
یا جنگلی که پرندگانش پریده‌اند را جنگل،
من اما نمی‌توانم بعد از این همه سال 
به چیزی که در سینه‌ات فقط می‌تپد
بگویم قلب
.
لعنت به جاده، مادربزرگ!
لعنت به جاده!
که هر که را تو به دنیا آوردی
او برد