یادداشت م.ب

        تنها جای قشنگ کتاب همون مقدمه کتاب بود که یک صفحه بیشتر نبود؛ درباره حس و حال نویسنده موقع فهمیدن شهادت شهید فخری زاده  توی تلوزیون بوده که واقعا حس نویسنده رو مثل حس خودم دیدم و به دلم نشست.
وگرنه بقیه کتاب کاملا کپی شده‌ی مصاحبه هایی با اعضای خانواده و دوستان و همکاران شهید بود.
یک چیز جدا جدا و ناپیوسته توی ذهن مخاطب شکل میگرفت.  حالا باز صد رحمت به خاطرات خانواده، خاطرات همکاران که کلا درباره فلسفه علم بود که شهید روش کار میکرد و عملا کسی که حوصله کتاب خواندن نداشته باشه و فقط به عشق شهید این کتاب و دست گرفته باشه، از هرچی کتاب خوندنه زده میشه

ولی تلاش نویسنده ستودنی بود برای گرفتم مصاحبه. کاش اینا رو در قالب داستان می نوشت