یادداشت سهیل خرسند

        اولین داستانی بود که از جویس خواندم. 
امروز کتاب دست دوم دابلینرز را به بهای سه پوند خریدم. یک مجموعه‌ی داستان است اما چون با جویس آشنا نبودم، ترجیح دادم به پیشنهاد سعید، آخرین داستانش یعنی مردگان را بخوانم. اعتراف می‌کنم خواندن قلم جویس برایم کمی دشوار بود. البته من هیچ مشکلی با خواندن به زبان انگلیسی ندارم اما جویس پس از فیتزجرالد، دومین نویسنده‌ای‌ست که خواندنم را به شکل محسوسی کند می‌کند.
تا امروز داستانی نخوانده بودم که نویسنده تا این حد روی جزئیات دقت کرده باشد. 
او از شیوه راه رفتن مهمان‌ها گرفته تا شکل چیدن قاشق‌ و چنگال‌ها روی میز را وصف کرده بود. اگر بخواهم مثال تصویری بزنم، فرض کنید اگر نویسنده‌های خوب و خلاق عکسی با رزولوشن فول-اچ‌دی ترسیم می‌کنند، جویس تصویرش را با رزولوشن فور-کی ترسیم کرده است. پرداخت به جزئیات زیاد بود، اما به هیچ عنوان برای من که از توصیفات اضافی فراری هستم خسته کننده نبود.
مردگان داستانی‌ست از مردمان دوبلین. 
مردمانی که از طبقه‌ی ثروتمند و یا متوسط جامعه نیستند اما به نظر با همان‌قدر که دارند سعی می‌کنند، مهمان‌نوازی که یکی از ویژگی‌های مردمانشان است را حفظ کنند و این نگرانی برای ‌آن‌ها وجود دارد که نسل آینده نتواند با تمام پیشرفت‌ها و دانشی که به دست می‌آورد این سنت مهم آن‌ها را حفظ کند.
یک مهمانی در شب برفی کریسمس برپا شده و جویس افراد حاضر در مهمانی را واکاوی می‌کند و در انتهای مهمانی، اتفاقی رخ می‌دهد که ماجرا را به روی یک زوج متمرکز می‌کند.
داستانی که خواندم متن روانی داشت و فاقد پیچیدگی‌های ادبی بود و جویس از زبان مهمانان حاضر در محفل، اشاراتی به نژادپرستی، معضلات و اختلافات سیاسی لندن با دوبلین می‌کند و هم‌چنین در جایی انگشتش را به سوی کلیسا می‌گیرد.