یادداشت سورینام دینداری

        کتاب در واقع ستایشی از نظام سرمایه داری غربی است.  با در نظر گرفتن این موضوع، که به طور مستقیم به برتری غرب اشاره نمی‌کند. نویسنده در بخش هایی از کتاب، از برخی از آزادی هایی که در شوروی وجود ندارد انتقاد می‌کند؛ آزادی هایی که تنها متعلق به قشر خاصی هستند و بود و نبودشان برای اکثریت مردم مهم نخواهد بود. برای مثال به قانون الکلیسم گورباچف خرده می‌گیرد که چرا الکل فروشی ها به جای ساعت 8 صبح در 11 صبح باز می‌شوند و افراد مست باید 2 ساعت در خیابان های سرد روسیه تلو تلو بخورند! 
در بسیاری از بخش های کتاب هم، نویسنده به سیاه‌نمایی نویسندگان و رهبران شوروی می‌پردازد. برای مثال در بخشی می‌گوید برژنف توانایی استفاده از بمب اتمی را نداشت و اگر هم داشت، من ترجیح می‌دادم در کشوری که رهبرش قاتل است زندگی نکنم.  در این موقعیت برژنف چه استفاده کند چه نکند آدم بده است! اما اگر غرب با بمب اتم ژاپن را بمباران کند، اشکالی ندارد.
متاسفانه زیادند از این قبیل کتاب ها که با سیاه‌نمایی و ذکر تنها نکات منفی یک ایدئولوژی، جایزه های بسیاری برنده شده‌اند. (روی جلد کتاب 4 فرامتن توصیفی قرار دارد که در کمال تعجب هر ۴ تعریف و تمجید از کشور آمریکا است! )