یادداشت نوا کلاهدوزیان

                جزو کتابهایی بود که نصفه نیمه رهایش کردم خیلی کم پیش می آید که کتابی را نیمه تمام رها کنم اما واقعا جذب داستان و شخصیت ها نداشتم و نتوانستم همراه با فضای داستان پیش بروم یک جورهایی به نظرم داستان از دست نویسنده در رفته بود و اینکه شخصیت ها مدام تغیر رنگ می دادند آزار دهنده بود یک جورهایی انگار حالت عادی ای نداشتند و دائم آدم دیگری می شدند مثلا بعضی وقتها یکی از شخصیت های اصلی واقعا احساس خودش را نمی دانست و دائم یا دوستش را سرزنش می کرد یا بهش قوت قلب می داد کمی عجیب و غریب بود در کل جزو داستان هایی نیست که دوباره خوانده شود.