یادداشت نیما اکبرخانی

                الن دوست داشتنی باز می‌گردد.
حتما باید کتاب قبلی را خوانده باشید.
شخصیت دوست داشتنی پیرمرد صد ساله حالا تبدیل می شود به پیرمرد صد و یک ساله و باز هم همان سرخوشی و بی خیالی و نوشیدن افراطی سبک زندگی اش را تشکیل می دهند و باعث جان به در بردنش هم می شوند مثل ۱۰۰ سال قبلی عمرش.
الن، حتما تنها شخصیتی بوده که تا حالا در زندگی ام شناخته‌ام (حقیقی و مجازی) که سبب شده از پیری خوشم بیاید. همیشه‌ی زندگی ام فکر کردم و می‌کنم که پیری مزخرف است، به جز وقت هایی که این دو جلد را می‌خواندم.
شیرین است و بر خلاف کتاب قبلی دیگر از فلش بک های پشت سرهم خبری نیست، بلکه مساله در زمان حال مطرح است.
مثل کتاب قبلی به شدت سیاسی و تاریخی است و اگر اهل سیاست و تاریخ نیستید این دو کتاب را نخوانید بهتر است، پر است از ارجاعات و متلک ها و تکه انداختن ها به چنین مسائلی که اگر پیشتر در جریانش نباشید گیج می‌زنید و شاید به نظرتان مشتی چرند بیاید.
اما اگر اهل این حرف ها باشید و به صورت کلی از تاریخ قرن بیستم سر در بیاورید و اخبار سیاسی روز را هم دنبال می‌کنید بسیار شیرین است. مثل قند.