یادداشت راضیه محمدی

                این کتاب، کتابی بود که با شوق وصف ناپذیری خریدمش. اگر بگویم بال درآوردم کم نگفته ام.
اما همیشه دست حقیقت مطلب حیرت آوری برای تو در آستین دارد.😑
اگر اهل منبر و روضه حتی در حد همین ده روز اول محرم هستید صادقانه بگویم 80 صفحه اول کتاب مطلب جدیدی برای شما ندارد.
از صفحه 80 به بعد که شرح بر رجز خوانی عباس(ع) است شرایط بهتر است تفسیر رجزهای حضرت جذاب بود. بُعدهایی از شخصیت ایشان بیان شد که جذابیت داشت.
بخش آخر کتاب به شرح زیارت حضرت عباس(ع) پرداخته. زیارتی که امام صادق(ع) برای عموی بزرگوارشان نوشته‌اند. شرح خوبی بود، قابل تامل، اشک آور ولی بیشتر دوست داشتم که ادبی نوشته نمیشد. انگار کل کتاب باید با زبان جدی‌تری نوشته می‌شد. 
اما انتهای کتاب واقعا شوکه شدم صفحه آخر تیر خلاص را زد. 😐
عکس ظرف قیمه بالای صفحه است و پایین صفحه مکالمه‌ی بین دو نفر است که اولی می‌گوید ما کجا و عباس کجا؟ و دومی جواب می‌دهد حتی اگر سیب زمینی هستی می‌توانی جایگاهت را پیدا کنی و نقش آفرینی کنی.
بعد هم با بیتی شیوا ادامه می‌دهد که:
من که در هیات تو سیب زمینی هستم
کاش در قیمه‌ی تو سیب زمینی باشم😐🤦🏻‍♀️
در کل کتاب بدی نبود ولی کتاب قابل توصیه‌ای هم نیست.