یادداشت زهره دلجوی کجاباد

        رمانی بسیار قوی و لایه‌لایه که با وجود کوتاه بودن، چندین مقصود را با هم محقق کرده است. نگاه روانشناسانه به انسان و تاثیر شرایط دوران کودکی او بر رفتارهای بزرگسالیش، نگاه تاریخی و مستند ساختن بخشی از تاریخ این سرزمین، نگاه جامعه‌شناسانه به ایران و فرهنگ و آداب و رسوم موجود و همچنین دادن تصاویر حقیقی از تهران سال‌های گذشته برای ثبت در تاریخ و در نهایت توجه به فرم و اجرای جریان سیال ذهن شخصیت اصلی داستان. اگرچه ظاهرا حجم قابل توجهی از رمان نسبت به نسخه اصلی آن سانسور شده است اما به نظرم نویسنده خست زیادی در صرف کلمه داشته و با وجود این خست، حرف‌های زیادی گفته و تصاویر نابی خلق کرده است. رمان به دلیل سیال ذهن بودن روایتش چندان ساده‌فهم و روان نیست و نیاز است بیشتر از یک بار خوانده شود تا قطعات پازل زندگی شخصیت اصلی کنار هم چیده شود.