یادداشت علی طالب‌لو

        این رساله از مارکوس سیسرونْ فیلسوف مشهور رواقی است. او در این کتاب سعی می‌کند با ذهنیت‌های منفی نسبت به پیر شدن مقابله کند.
او معتقد است که سال‌خوردگانِ منطقی و خوش‌رفتار، از پس پیری برمی‌آیند و الّا افرادِ کج‌خلق در همه‌ی زمان‌ها ناشادند و فرقی ندارد آن زمان پیری باشد یا جوانی.
او می‌گوید چهار دلیل وجود دارد که انسان‌ها پیری را مصیبت بار می‌دانند: ۱- پیری، ما را از زندگی فعّال دور می‌کند. ۲- پیری، بدن ما را سست می‌کند. ۳- پیری، ما را تقریبا از تمام لذت‌های جسمانی محروم می‌کند. ۴- پیری از مرگ فاصله‌ای ندارد.
سیسرون به تک تک این دلایل می‌پردازد و آن‌ها را رد می‌کند. برای مثال می‌گوید: اتفاقاً پیران عاملیت بسیار بالایی دارند و فعال‌اند زیرا حکومت را از دست جوانان حفظ می‌کنند. او معتقد است انسان‌ها باید به تناسب سن‌شان از قدرتی که دارند استفاده کنند. همچنین هوش و پختگی زمان پیری به توانایی جسمانی جوانی می‌ارزد.
او کم شدن لذت‌های جسمانی در پیری را حُسن پیری می‌داند نه مایه افت و مذمّت آن. او می‌گوید رفتارهای شریرانه به سبب شهوت و خواهش نفسانی انجام می‌شوند و اگر این هوی نفس کنترل شد، انسان‌ها کمتر به جهان اطراف‌شان آسیب می‌زنند.
سیسرون مرگ را هراسناک نمی‌داند زیرا معتقد است بدن به جهان دیگری منتقل خواهد شد و زندگی انسان در این دنیا مثل کاروانسرایی است که باید از آن عبور کرد.
این رساله به شدّت خواندنی و لذت‌بخش است و بدون اغراق در نهایت حکمت نوشته شده. خواندش را به پیران و جوانان توصیه می‌کنم.