یادداشت مظفری

                بسم‌الله الرحمن الرحیم
یکی دوسال پیش، گزارشی از شبکه‌های خبری پخش شد، خبرنگار ایرانی در خیابان‌های آمریکا می‌گشت (البته در همان حد مجاز، یعنی محدوده مقر سازمان ملل، نه بیشتر) و از عابرین می‌پرسید:
 where is  the Iran?
غالباً اسم ایران را نشنیده بودند و حتی نمی‌دانستند کجای نقشه است.
اما اگر در ایران، حتی در روستاها از بچه‌ها بپرسی امریکا چیست و کجاست، معمولاً جوابی دارند. لااقل اسمش را شنیدند.
*
اما واقعاً چقدر از آمریکا می‌دانیم؟ از تاریخش، سیاستش، حکومتش...
تقریباً هیچ
یک سوال دیگر، چقدر درباره تاریخ خودمان می‌دانیم؟
شاید بد نباشد بدانیم تمام دانشجویانی که در دانشگاه‌های امریکا درس می‌خوانند، بدون در نظر گرفتن رشته، گرایش، تخصص باید کتاب قطوری درباره تاریخ آمریکا بخوانند. استثنا هم ندارد. حجم کتاب هم تغییر نمی‌کند.

اما در کتابشان از نسل‌کشی سرخ‌پوستان حرفی نمی‌زدند.   کشتار و شکنجه سیاه‌پوستان و غارت منابع مادی و انسانی افریقا را کتمان می‌کنند. جنایات مکزیک، فیلیپین، ویتنام، السالوادور، نیکاراگوئه، گرانادا، پاناما، کوبا، سومالی، عراق، افغانستان، لائوس، کامبوج تا تشکیل اسرائیل و... را وارونه جلوه می‌دهند.

کاش همه حداقل در حد همین کتاب، از تاریخ آمریکا می‌دانستند تا بپذیرند، باور کنند، یقین داشته باشد وقتی امام خمینی می‌گفت آمریکا شیطان بزرگ است و امام خامنه‌ای تاکید می‌کرد من به مذاکرات خوش‌بین نیستم، حرف بدون مدرک، سند و تجربه نیست. 
تاریخ پانصدساله ایالات متحده آمریکا فقط یک هدف را دنبال می‌کند: تبدیل‌شدن به یک امپراطوری بی‌نظیرتا بتواند در مذاکره برای حل هر مسئله بین‌المللی حرف آخر را بزند. (نوام چامسکی)

این کتاب را باید بارها خواند تا فقط بخشی از جنایات ایالات متحده امریکا همیشه در ذهنتان نقش ببندد. فقط بخشی از جنایات...

کاش برخی از دولتمردان ما باور کنند...
دریغ
افسوس...