و آخرین جلد
می تونم بگم که خیلی خیلی غمگینم ، این که دیگه قرار نیست دوباره توی این کتاب زندگی کنم ، اینکه دیگه توی عمارت نویان خان کنار بچه ها از خواب بیدار نمی شم ؛ اینکه قرار نیست توی مدرسه رشدیه پیش میرزا حسن خان یا توی خندق کنار نادر و رضا باشم ، حسابی غمگینم کرده .
کتاب دوست داشتنیم بالاخره به پایان رسید .
دلم برای رضاقلی ، میرزا حسن ، نادر ، شکور ، الماس ، بچه های عمارت و حتی برای فرخ و رضی و در کل همه و همه تنگ می شه .