یادداشت فرزانه زینلی

        عجیبه! اثر عجیبی بود. شروع خیلی خوبی داشت. مارال می‌تونست مخاطب رو به دل داستان بکشونه. ذره ذره آشنایی با گل‌محمد هوشمندانه بود. جلد او تا چهارم واقعا جذابه. جلد پنج و شش خیلی کش‌دار و حتی حوصله‌سربر میشه، اما دوباره از اواسط جلد هفتم مخاطب حساس میشه! چون کم کم داره عاقبت داستان رو میشه و هی منتظری اتفاق جدیدی بیافته! سیر رشد شخصیت‌ها در مسیر منطقی خودشون جذابه. مثلاً من عمرا فکر نمی‌کردم زیور چنین پایان جذابی داشته باشه! و یا بیگ محمد اینقدر عزیز بشه. جلد نهم آدم رو می‌کشه تا تموم بشه! صد صفحه آخر جلد دهم واقعاً نفس رو حبس می‌کنه. بنظرم آقای دولت‌آبادی در شروع و پایان بی نظیره.