یادداشت فاطمه امیری پری

                برخلاف نظر برخی از دوستان تاریخی رمان خوانم، سبک رضا جولایی را دوست دارم. اگرچه هیچ یک از مطالب رمان های وی کاملا با واقعیت تاریخی مطابقت ندارد، اما خواننده را ترغیب به دنبال کردن داستان خود و حتی در مرحله ای بالاتر، وی را علاقه مند به کنکاش در بررسی رخداد و شخصیت های تاریخی اشاره شده در کتابهایش، بیرون از فضای داستان و در متون تاریخی می نماید. بدین جهت سبک خاص وی مورد پسند کسانی است که به دنیای داستان نویسی تاریخی علاقه دارند.  جاودانگان اما قصه دیگری است. در این رمان نیز اگر چه جولایی تلاش دارد، تم تاریخی قصه را همچنان حفظ نماید اما از ویژگی دیگری نیز در کنار آن بهره برده و ژانر ترسناک و فانتزی را به کار خویش اضافه کرده و  فضایی رازآلود و جذاب را در کتاب خود ایجاد کرده است. نکته قابل توجه در ارتباط با سخن اولم در این رمان این است  که جولایی با استفاده از این ژانر، می کوشد خواننده را به گونه ای غیر مستقیم، با یکی از موضوعات مهم تاریخ اجتماعی مردمان دوران گذشته (خصوصا از دوره صفویه تا دوره قاجار ) یعنی بهره گیری از جادو، طلسمات و رمالی در زندگی روزمره ایرانیان آشنا نموده و وی را ترغیب نماید که برای مطالعه بیشتر در خصوص این واقعیت اجتماعی، به مقالات و کتاب هایی که به این موضوع پرداخته اند، روی آورد.