یادداشت فهیمه حدیدی

        مجموعه یادداشت های پراکنده از روز های اخیر غزه ، یادداشت هایی که حجم مهیب و‌ناگهانی بودن وقایع را در دل خودشان‌دارند. رمان‌و‌داستان نیستند چون‌در شتاب زدگی و‌هراس ناشی از جنگ ، شاعر و نویسنده هم نمی تواند خیلی به خیال و عاطفه اش متوسل شود. جملات خیلی صریح و بیشتر خبری هستند.‌ شرح وضعیت آوارگی و‌زندگی در شرایط جنگی است. به جزئیات اهمیت داده شده و شما را از وعده های غذایی، نرخ کالاها و‌ دورهمی هایی با موسیقی زنده انفجار آگاه می کند...

و البته حرف هایی را نمی گوید که‌ می شود تصورش کرد و‌نگفته و‌نانوشته خواندشان! در هیچ یک‌از بسته های ناچیز کمک های غذایی و دارویی و در هیچ یک‌از پویش های حمایت از فلسطین، نمی توان از غرور شکسته و‌ مخدوش میلیون ها فلسطینی صحبت کرد. چرا که جان و توقف جنایت به مراتب اهمیت بیشتری دارد. اما چه کسی شکستن عزت انسان ها را متوقف می کند؟! تا جایی که صاحبان خانه ها با غرور مالک خانه و زمین شان باشند، پیرمرد های کشاورز فلسطینی صاحب باغ های سرسبز زیتون بشوند و روی تشکچه های عربی لم بدهند و در دورهمی شان قلیان عربی بکشند و هرگز در صف معامله یک نخ سیگار یا یک گالن آب _ آب آلوده  ای که ناچار می شوند آشامیدنی بنامند_نایستند ...  و خاطرات این روزها تنها فصل هایی متوالی از کتاب درسی تاریخ  باشد و آنقدر دور بشود که کودکان تنها از بزرگترها قصه اش را شنیده باشند و هیچ تصوری از صدای غرش موشک نداشته باشند... هیچ کودک ۵ ،۶ ساله ای نباید قادر باشد صدای انواع پرتابه ها و‌ بمب ها را از هم تشخیص بدهد و فرق انفجار موشک‌اسرائیلی با بمب آمریکایی را بداند ...