یادداشت عطیه عیار

                خیلی سال پیش، نمی‌دونم تو شبکه وان تی‌وی بود یا ام‌بی‌سی ۴ عربا، یه سینمایی دیدم از معلمی که تو یه مدرسه پایین‌شهری آمریکا با کلی دانش‌آموز مشکل‌دار، رنگین‌پوست، مهاجر مشغول به کار میشه. خانم معلم خیلی صبوری می‌کنه در برابر اون بچه‌های تخس و کاری می‌کنه که همه‌شون آینده‌ای درخشان رو رقم می‌زنن. اما این معلم صبور یه جا حسابی قاطی می‌کنه: یکی از بچه‌ها کاریکاتوری از یکی از سیاهپوستای کلاسشون کشیده بود یا لب‌های کلفت اغراق‌شده. معلم نقاشی رو می‌گیره بالا و علیه این نژادپرستی سخنرانی می‌کنه براشون. از ماجرای موش گفتن به یهودی‌ها تو اروپای پیش از جنگ جهانی دوم گفت و اینکه اون نفرت‌پراکنی‌ها آخرش منجر به چه فاجعه‌ای علیه یهودی‌ها شد. بعد هم کتاب آنه فرانک رو معرفی کرد.
این اولین باری بود که اسم آنه فرانک و کمی از داستانش رو شنیدم. بیست سال گذشت تا کتابش رو بخونم. به نظرم تو سن و حتی شرایط زمانی خوبی خوندم. وقتی که صد روز از جنگ غزه گذشته و جلوی چشم دنیا چند ده هزار نفر سلاخی شدن اما آب از آب تکون نخورد.
همین موضوع و همه چیزایی که از پدرسوخته‌بازیای صهیونیسم و بخشی از یهودی‌ها خوندم، باعث شد همدردی آنچنانی با آنه نداشته باشم. این یه اعتراف بود! آنه سه سال آخر عمرش بسیار شرایط سختی داشت اما در مقایسه با کسانی که بعدها به دست هم‌کیشانش کشته شدن، شرایطش خیلی هم درخشان بود. حتی در مقایسه با یهودی‌های پنهان‌شده یا اسیر دوران جنگ جهانی هم اوضاع بهتری داشته. خیلی بی‌رحمانه دارم نظر میدم می‌دونم. اسارت در هر حال سخته. ولی من اصلا حس خوبی به این کتاب نداشتم. 
حتی گاهی وقتا به این شک می‌کردم که آیا کل داستان راسته؟ آیا واقعا خانواده فرانکی در کار بوده؟ واقعا برای دستگاه تبلیغاتی صهیونیسم کاری داره این شخصیت‌ها رو با همه آثار باقیمانده و موزه آنه فرانک تو هلند بسازن و به ما قالب کنن؟ اونا حتی در حال کشتار کودکان و زنان فلسطینی به طرق مختلف داد میزنن ما داریم از خودمون دفاع می‌کنیم و یه زمانی به ما ظلم شده!!!

اما ظاهرا آنه فرانک راست بوده. کلیت کتاب حوصله‌سربر بود. خیلی جاهاش رو تندخوانی کردم تا ببینم چی میشه. متاسفم برای همه انسان‌هایی که به خاطر حرص و ولع و نفهمی مثلا بزرگترها زندگی‌شون نابود شد.