هرچند که شاید به اندازه بقیه سفرنامه های منصور ضابطیان جذاب نبود (شاید بخاطر اینکه اطلاعات و دانسته های ما از این شهر بیشتر از سایر مکان های ناشناخته مثل کوبا، ویتنام و مراکش بود) اما باز هم ارزش خواندن داشت.
آدم‌ها و گفتگو های خاصی که در این کتاب انجام شده بود، برگ برنده سفرنامه بودند و همچنیم چند لوکیشن ناشناخته و مقایسه‌هایی بین فرهنگ و زبان ایرانی و ترکی که از نقاط قوت کتاب بودند.