یادداشت سید رمضان حسینی

                امتیاز: سه از پنج
رده‌بندی: دبیرستان
*************
می خواستم جدی‌تر براش وقت بذارم. منتها ظاهرا تجربه ثابت کرده که نباید یادداشت نوشتن برای کتاب‌ها رو بذارم برای بعد!
نمی خوام بگم کتاب بدی بود. ولی... چیز زیادی از خودش نداشت به نظرم. اینطوری بگم: من موقع خوندنش مدام یاد کتابا و آثار دیگه‌ای می افتادم. یه کم امیرخانی یه کم حسن بیگی و حتی شاید باورتون نشه ولی یه کم هم یاد فرزندان هورین تالکین افتادم. خدا من رو ببخشه.
بیشترین شباهت هم با اشکانهٔ حسن بیگی بود. در حدی که می خوام پیشنهاد بدم به نویسنده‌هاشون اینا رو به عنوان جلد اول و دوم یه سری با هم چاپ کنن. شل و ول بودن زبان و بازه وسیعی از تاریخ قبل و بعد انقلاب که تعریف می‌کنن و این که شروع اشکانه تقریبا همزمان پایان کلته چیزهایی بودند که من رو به این نتیجه رسوندند :-)
کتاب خوبی بود ولی کاش یه جوری کار می کرد که آدم یاد بقیه نیفته. خوبیش هم این بود که داستان قصه داره ولی اصلا راوی خوب و کاربلدی نداره: مدام حواست به این هست که یکی داره برات قصه می‌گه.

پ.ن. وقتی می دونی قلمت ادا و اطوار داره بهتره با سکوت از کنارش رد شی. نه این که یه جوری یه علامتی بدی که همه بهش حساس شن :-)