یادداشت ز.مسعودی

        جای این‌طور کتاب‌ها را به نظرم هیچ چیز نمی‌گیرد. 
ما آدم‌ها گاهی آن‌قدر گرم دنیای خاکی خودمان هستیم که فراموش می‌کنیم از هر مکان و زمانی، راهی به آسمان هست. قصهٔ آدم‌های بزرگ تاریخ که  به خدا رسیدند یک طرف، قصه جوان‌های امروز اما یک طرف دیگر؛ همان‌هایی که در کنار ما توی کوچه و خیابان راه می‌روند؛ همان‌هایی که شر و شور جوانی و تولد و تست کردن غذای فلان رستوران و زدن فلان عطر  را دارند؛ همان‌هایی که شاید فکر کنیم شبیه ما هستند؛ همان‌هایی که خیلی با ما فرق دارند. 
از زندگی آقا محمد حسین و خیلی‌های دیگر شبیه او، یک چیز تکراری دستگیرم می‌شود. چیزی که با هر تکرار، ارزشش برایم بیش‌تر و بیش‌تر می‌شود: مسیر شهادت، از خدمت به مردم می‌گذرد.  
دست جناب محمدعلی جعفری درد نکند. کتاب نگارش خوبی داشت.