یادداشت سمانه رحمدل

        نه بچه ی تهران هستم و نه کودکِ دهه بیست شمسی. از زمان و مکانی متفاوت، با جزئیات و کلیاتی متفاوت، با خاطرات کودکی و نوجوانی پرویز دوایی هم ذات پنداری می کنم.  تا الان دو علت اصلی برای این مساله پیدا کرده ام: اول ترسیم درستِ سرشت و حال و هوای مشترک کودکان.  دوم اینکه دوایی برخلاف مثلا گلی ترقی،  کودکی از طبقه مرفه جامعه نبوده،  و این، دامنه ی هم ذات پندارانش را وسیع تر می کند.