یادداشت

        
قاشق چایخوری را تمام کردم، به گمانم من تنها کسی هستم که از داستان های ساده و کوتاهش، برداشت فلسفی کردم و فلسفی ترین داستانش را کوتاه ترین داستانش میبینم،عنوانش "سه چرخه" بود و دو صفحه بیشتر جا نگرفته بود. 
دوست داشتم شخصیت پردازی هارا.دور از زندگیِ ایرانی جماعت ترسیم نشده بود بلکه از دلِ همین خانه و کوچه و خیابان و شهر و دیار بودند و قابل لمس، این هنر نویسنده را نشان میدهد که توانسته بود در روایتی،با ظرافت کسی را پررنگ کند که شاید اگر ما بودیم در نگاه اول، کمرنگِ این فرد را هم نمیدیدیم چه برسد به پررنگش. 
جالب است این ظرافتِ قلم نه فقط در شخصیت های داستان بلکه در تمام زیر و بمش میشود دید.پرداختِ درست به جزییات تصویررسم میکنند در خیالات مخاطب. 
خلاصه کنم، دمتان گرم که نویسنده شدید آقای مرادی کرمانی.