بریده‌ کتاب‌های yasaman

هیچ چیز ابدی نیست ، نه لبخند های از ته دل و نه غم های نفس گیر.

در لحظه ها زندگی کنیم اما به هیچ لحظه ای دل نبندیم.

آدم صمیمی دیروز ، امروز می‌تواند سردترین باشد.

وقتی در دنیایی زندگی می کنیم که پر از اتفاقا ها و حوادث غیر قابل پیش بینی است ،نمی توانیم انتظار داشته باشیم همیشه احساس خوشبختی و عشق کنیم.

آدم ها معجزه هستند . معجزه هایی درد ناک که موقتا در اختیار ما هستند تا تمرین (دل نبستن) کنیم

وقتی به مسیر و تلاش هایمان آگاه هستیم قطعاً به این فهم خواهیم رسید که احساس خوشبختی جوششی از درون است ، مبهم و غیر قابل تعریف اما عمیق و در عین حال موقت است .

باید بخشید.باید خودمان را برای تمام حماقت ها ، انتخاب های تلخ و برای تمام بدی هایی که انجام داده ایم ببخشیم

آدم ها همه بخشی از تجربه های ما هستند : تجربه های خوشایند و دوست داشتنی ، تجربه های ناخوشایند اما مفید و تجربه های خنثی و معلق که نمی دانیم چه شده است .

در حکمت فراوان،اندوه فراوان است و هر که بر دانش خود بیفزاید ،بر غمش می افزاید .

هیچ دیداری تصادفی نیست و هیچ آشنایی همیشگی نیست . برو و به سفرت ادامه بده و بدون در مسیر بودن مهم تر از رسیدن به مقصده .

به یک مقصد که می رسی ، مقصد بعدی در مسیرت قرار میگیره و زیبایی ، همین در حرکت بودنه نه از حرکت باز ایستادن

زمان چیزی بیشتر از یک توهم نیست و ما زیر آب با توهم دیر شدن یا زود بودن ، زندگی کردن رو فراموش کردیم . در حقیقت هرگز نه دیر بوده و نه زود چرا که تنها حقیقت جهان همین لحظه است ؛اینجا و اکنون.

شاید سخت ، اما یک روز به این میرسی که باید با همه چیز در صلح باشی و از هیچ چیز توقعی نداشته باشی، این نقطه جایی برای آرامشه که هر کس فقط خودش می‌تونه بهش برسه.

تاریکی بد نیست، اگر این تاریکی نبود ، این اقیانوس پر ستاره نمی درخشید.

نه اینکه فقط ببخشم ، نه... هم باید بخشید ، هم به زندگی ادامه داد. باید گذشت و رد شد تا به آرامش رسید.

به نظرم لازمه که هر والی یک بار در زندگیش با بزرگ ترین ترسش مواجه بشه تا بفهمه چیزی که ازش میترسیده خود ترس بوده نه اون موضوع