بریده‌ کتاب‌های عرفان اکبری

من از زباله‌دان به زمین آمده‌ام؛

واقعاً چه‌طور است که اگر لحظهٔ آخر همدیگر را نبینیم راحت‌تر جدا می‌شویم و با وجود این‌که در عمل، توان دل کندن و رفتن را داریم، نمی‌توانیم در کلام بدرود بگوییم؟

بامزه نیست! نمایش ما خیلی آرام و ... چه می‌گویند؟ شماتیک؟ نه ... کلاسیک! خیلی آرام و کلاسیک است. کتک کاری و جفتک پرانی و ماژ و موژ و لیچار گفتن تو کار ما نیست، مثل آن پانچ عزیزتان! همیشه همان کار خودمان را می‌کنیم، آرام و خونسرد و بانزاکت. همه چیزش طبیعی است و اگر مجسمه های مومی ما حرف می‌زدند و راه می‌رفتند، بعید بود بفهمی آدم نیستند. نمی‌خواهم زیاده‌روی کنم و بگویم مجسمه‌های مومی با آدم زنده مو نمی‌زنند، اما آدم زنده زیاد دیده‌ام که عین مومیها بوده!

با گذشت زمان، هر چند غمش سبکتر نشد و هروقت که می‌آمد قبرستان غمگینتر هم می‌شد، اما توانست تحمل کند و آن قدر آمد و رفت تا درد تبدیل شد به لذتی مذهبی و باشکوه، همراه این درد هم حس وظیفه ای آمد که یاد گرفت دوستش بدارد.