بریده‌ کتاب‌های امیرحسین اشتری

باری،این عقیده مامان بود و عادت داشت مرتب آن را تکرار کند،که آدم دست آخر به همه چیز عادت می کند.

تحمّلِ اندوه به معنای اندوه پرستی نیست. تحمّلِ درد، غیر از قبولِ درد است.

هیچ وقت به هیشکی چیزی نگو. اگه بگی دلت برا همه تنگ می شه.

<<می دونم مُرده!فکر می کنی نمی دونم ؟ ولی بازم می تونم دوسِش داشته باشم،نمی تونم؟ فقط بابت این که یکی مُرده از دوس داشتنش دس نمی کِشیم که. مخصوصا وقتی از همه ی اونایی که زنده ن هزار بارَم بهتره.>>

اغلب‌ احساس می کنیم در گذر زمان چیزی رو از دست می دیم؛این موجب می شه احساس کنیم گذشته بهتر از حالا بوده.》

زنده ماندن اغلب بستگی به تمرکز بر یک چیز خاص دارد:یک رابطه،یک باور،یا یک امید که تعادل خویش را بر لبه امکان حفظ کرده است.یا چیزی زودگذرتر:آن طور که آفتاب از شیشه سخت و به ظاهر نفوذناپذیر پنجره ای می گذرد و پتو را گرم می‌کند.

اگه تنها باشی می تونی کاری بکنی. می تونی دنیای خودت رو عوض کنی. دنیای آدمای دیگه دست تو نیست.

پول بد تله ایست.اول آدم صاحب پول است بعد پول صاحب آدم می شود.

کلمه ها دشمن شماره یک بشرن،چون همه جور می شه پس و پیششون کرد.

ابداً،من هیچ وقت خواب اصلاح کردن دنیا رو نمی بینم.با این دنیایی که ما داریم نمیشه دنیایی غیر از همین که هست ساخت.

حقیقت آنست که هر چه مردم در خصوص شما،یا هر کس دیگری بگویند چندان اهمیت ندارد.