بریده‌ کتاب‌های احمد رضائیان

نمی‌شود همه چیز را یکباره فهمید؛ کمال که یکباره به‌دست نمی‌آید! برای رسیدن به کمال باید نخست از نفهمیدن شروع کرد و، اگر زود بفهمیم، آن وقت شاید درست نفهمیم...

زود به نتیجه رسیدن، زود جواب دادن، پاسخ فوری خواستن، اینکه شما می‌خواهید آماده‌خوری کنید نتیجه‌اش می‌شود «تعطیلی فکر». این راحت‌طلبی است، به خود زحمت ندادن است و در حقیقت نفهمیدن است. آدم یک اعتراف می‌کند که نفهمیده است و می‌رود تا بفهمد، نه اینکه اصرار داشته باشد که من می‌فهمم...

اگر به یک جوان پرشور امروز تصویر ایام پیری خودش را نشان دهند از وحشت جا می‌خورد. پس عواطف انسانی سال‌های شیرین جوانی را در همه طول سفر به دنیای غم انگیز مردی حفظ کنید، به آنها بچسبید، زیرا اگر آن را از دست بدهید هرگز در آینده بازش نخواهید یافت. پیری به طور اجتناب ناپذیر و وحشتناک از مقابل ظاهر می‌شود و هرگز چیزی را به آدمی بازپس نخواهد داد!

و بدان که غم، اگر نبود حیات بی‌ثمر می‌بود و شادمانی گوهری می‌شد بی‌ارج. و غم، نه رنجش است که مجال برخاستن است بشر را و سرِّ خلقت جز این نباشد...

آنکه پندارد مالک حقیقت است هلاک شود و آنکه پندارد طالب حقیقت است، باشد که رستگاری یابد. دوزخیان هم‌آنان‌اند که به جفا گویند ماییم حق و بهشت از آنِ آن کسان باشد که بجویند حقیقت را و خود حق باشند. گواراتر از آن دم که بدانی مالک حقیقت نیستی و باید بجویی آن را کدام لحظه است؟ هیچ.

ما با زیستن در جهانی بدیهی، خود را از رنجِ تفکر می‌رهانیم...

«در جهانی که سخنگوییِ فصیح را ارج می‌گذارند، شجاعتِ ساکت بودن می‌تواند مخاطره‌ای عظیم به نظر برسد. اما برای صحبت با صدای خود شاید لازم باشد بیاموزیم که از گفتن خودداری کنیم و گوش بدهیم؛ نه اینکه هر کلمه‌ای را که به ذهنمان می‌رسد حتماً بگوییم.»

انسان در عشق و گفت‌گو به آزادی می‌رسد: عشق روند رهایی از اسارتِ «در من بودگی» و پیشروی در روند آزادی «با دیگری بودن» است. گفت و گو نیز روند آزادی از همه قید و بندهای فکری، احساسی و رفتاریِ به میراث رسیده به ماست وقتی که بدون رویکرد انتقادی اسیر آنها مانده‌ایم و کورکورانه از آنها پیروی می‌کنیم.

همه اصول ما درست بودند، ولی نتایج ما غلط از آب در آمدند. این قرنْ بیمار است. ما بیماری و علت‌هایش را با دقت میکروسکوپی تشخیص دادیم. ولی هر جا که چاقوی شفابخش را فرو بردیم، زخم تازه‌ای سر باز کرد...

حزب به همه شما یاد داده که زنگ باشید، و کسی که زیادی زرنگ باشد، اخلاق و شرافت به کلی از یادش می‌رود. دنیا دیگر به جایی رسیده که زرنگی و شرافت با هم جور در نمی‌آید، و هر کسی که طرف یکی از این‌ها را بگیرد، باید از آن یکی صرف‌نظر کند.

مردمی که باید شادی‌کنان و تکبیر گویان به استقبال میهمانِ عزیز خود بیایند، سلاح‌پوشیده پذیره جنگِ او شده‌اند؛ چه شگفت دنیایی! و چه سستْ‌پیمان مردمی!