بریده‌ کتاب‌های مهدی کلانتری

شما هم مثل همه‌ی آنهایی که فاقد روح‌اند وجود کسانی را که روحشان از جسمشان بیشتر است نمی‌توانید تحمل کنید.روحی که از جسم سرریز کندمخل آسایش است، مگر نه؟ آن وقت فضلا اسم این را "بیماری" می‌گذارند و خیالشان راحت می‌شود.

مردم گریه میکنند چون کار دنیا آن‌طور که باید باشد نیست.

جهنم یعنی حضور آدم‌های دیگر!

بقیه را فراموش کنیم جز خود؟ چه پوچ و بی‌معنا! من بقیه‌ی شما را هر لحظه حس میکنم. سکوت‌تان در گوشم صدا می‌کند. شما می‌توانید لبان‌تان را بدوزید و زبان‌تان را قطع کنید و دورش بیاندازید، اما نمی‌توانید وجود داشتن‌تان را مانع شوید. می‌توانید جلوی جریان اندیشیدن‌تان را بگیرید؟ من صدای افکارم را می‌شنوم که درست مثل عقربک‌های ساعت تیک‌تاک تیک‌تاک می‌کنند و حتم دارم شماهم صدای افکارم را می‌شنوید. به همین وضوح.

جز با چشم دل خوب نمیتوان دید. آنچه اصل است از دیده پنهان است.

استل: وقتی خودم را نمیتوانم ببینم، شک میکنم آیا به واقع وجود دارم یا نه. بر پای خودم ضربه میزنم تا مطمئن شوم که هنوز هستم، اما چندان توفیری نمیکند. اینس: خوش‌اقبال هستی. من همیشهٔ خدا از وجود خودم آگاهم... در ذهنم. آگاهی دردآوری است.