بریده‌ کتاب‌های فاطمه نرجس عباسی

نور در تاریکی می‌درخشد و ظلمت را بر آن پیروزی نیست.

به هیچ کس اجازه نده متقاعدت کند غم و رنجشی که حس میکنی، نشانه ضعف است. شجاعت زیادی می‌خواهد که یک نفر احساساتش را به طور کامل حس کند.

شجاعت، فهمیدن و درک ترس ها بود، یعنی مشاهده و پیدا کردن چرایی ترس ها و در نهایت یعنی پذیرش؛ مثل وقتی که میترسی اما با وجود ترس کار درست رو انجام میدی و این انتخاب راحتی نیست.

انگار مسیر همیشه در رفتن خلاصه نمیشه. گاهی باید به ظاهر ایستاد، در شگفتی یک راز محو شد و بی هیچ حرکتی کیلومترها به مقصد نزدیک شد.

به نظرم زندگی برای هر موجود زیر آب از لحظه ای شروع میشه که تصمیم میگیره چه بد، چه خوب، دیگه به گذشته برنگرده. بعضی وقتها اینقدر از گذشته راضی هستیم و بهش افتخار می‌کنیم و همه جا با خودمون حملش میکنیم که جوری رو شونه هامون سنگینی میکنه که اجازه رشد بیشتر بهمون نمیده و بعضی وقتها انقدر از گذشته متنفریم که مثل زنجیری قفل شده به باله هامون به ما اجازه حرکت به سمت روزهای جدید رو نمیده.

انتخاب مرگ گاهی میتونه از انتخاب زندگی راحتتر باشه. اینکه حاضر باشی برای هدف و رویات بمیری خیلی سخت نیست، باید دید میتونی براش زنده بمونی و زندگیش کنی یا نه‌.

هر کسی میتونه با خودش و رویاهاش خیلی غریبه باشه؛ حتی زمانی که هر روز تا شب، سخت کار میکنه و مدام خودش رو برای بدست آوردن خوشبختی به در و دیوار میکوبه.

هر چقدر تلاش کنی که محبوب تر باشی و جوری رفتار کنی که از بیرون همه دوسِت داشته باشن، انگار از درون تنها و تنهاتر میشی، انگار آروم آروم تبدیل به دو شخصیت میشی؛ یکی اونی که خودش رو به همه نشون میده، با اعتماد به نفس لبخند میزنه و قوی به نظر میرسه و دیگری اونی که در تنهایی خودش رو بغل میکنه و زخم هاش رو میشماره. انگار حد وسطی بین این دو وجود نداره. بیرون هر چی سروصدا بیشتر باشه، انگار قلبت از درون با بغضی نفس‌گیر، ساکت‌تره. انگار هر چی بیشتر به صداهای گمراه کننده بیرونی گوش بسپاری، کمتر صدای درونت به گوش میرسه.

وقتی دنبال چیزی باشی حتما به دستش میاری اما وقتی دنبال کلمه 《بیشتر》 راه میوفتی دیگه هیچ پایانی وجود نداره چون همیشه یه 《بیشتر》ی هست که آرامش رو از لحظه هات بگیره و تلاشت رو نابود کنه.

گاهی یک کتاب، یک خاطره یا حتی یک مکان، آشنای تو میشه و در کنارش دیگه تنها نیستی اما لحظه ای که دیگه هیچ کدوم از اینها وجود نداشته باشه، اون موقع است که فرصت این رو پیدا میکنی تا با کسی تنها بشی که هیچ راه گریزی از بودن باهاش نداری: خودت! و این میتونه وحشتناک ترین مواجهه تو در تمام طول زندگیت باشه؛ روبرو شدن با کسی که سالها صداش رو در خودت خفه کردی، با رویایی که دلیل زندگیت بوده ولی تو باهاش زندگی نکردی و در نهایت کسی که میتونستی باشی ولی نیستی.

خودت رو به مسیر بسپار، خودش همه چیز رو بهت میگه، فقط بهش اعتماد کن. یادت نره یه جاهایی مسیر سخت و تاریکه و تو تنها هستی، این جاها بیشتر به صدای قلبت گوش کن. در این سفر شک و ترس همیشه با تو همراهه، به همه چیز شک کن جز خودت، رویاهات و اینکه تو صدا داری، صدایی که شنیده میشه اگر بهش گوش بدی.

دقیقا در لحظه ای که سر دوراهی تردید و یقین، ترس و جسارت و رفتن و موندن گیر افتاده بودم و تصور می‌کردم همه چیز در وخیم ترین حالت ممکن رو به نقطه پایان قرار داره، جهان من در حال تحول بود. نقطه ای که توش دست و پا میزدم نقطه پایان نبود بلکه آغازی بود برای همه چیز.

همه آدمها در اصل به زمان خوش‌بین‌اند. همیشه معتقدیم برای انجام کاری برای دیگران هنوز وقت داریم. معتقدیم برای گفتن حرفی به دیگران هنوز وقت داریم و سپس اتفاقی می‌افتد که ناگهان سر جایمان می‌ایستیم و با خود فکر میکنیم 《کِی》.

هر کس میخواد یه زندگی خوب داشته باشه ولی خوب از نظر هر کس یه معنایی داره.

سونیا گفت:《میگن بهترین مردها از نقص هایشان زاده می‌شوند و اگر اشتباه نمی‌کردند، بهترین نمی‌شدند.》

در زندگی هر کس لحظه ای وجود دارد که در آن لحظه تصمیم می‌گیرد می‌خواهد چه کسی باشد.

افکار جوانان همچون نوری است که پیش روی آنها را روشن میکند؛ درست مثل شهاب سنگی که آسمان را درخشان می‌کند. با وجود این، ذکاوت پیران همچون ستاره هایی است که بدون تغییر میدرخشد و دریانوردان با کمک این ستارگان مسیر خود را دنبال می‌کنند.