بریده‌ کتاب‌های فهیمه . مؤذن

خبر نداشتم که عشق منتظر آدم ها نمی ماند و خط بطلان روی آن ها که حسابگر و ترسو و جاه طلب اند می کشد .

طبیعتاً بزدل بود، من می دانستم ، خودش هم می دانست ، و طبیعتاً همیشه توقع داشت که او را از واقعیت موجود نجات بدهم . ولی از طرفی من کم کم داشتم از خودم می پرسیدم که آیا بزدل های واقعی هم جایی وجود دارند یا نه... انگار که همیشه می شود برای آدمی چیزی پیدا کرد که به خاطرش آماده مردن باشد، آنهم فوراً و با رضایت خاطر . فقط فرصت مردن تر و تمیز ، یعنی آن طور که دلش می خواهد ، همیشه دست نمی دهد . بنابراین می رود و آن طور که می تواند می میرد... خودش روی زمین زنده می ماند ، با ظاهری بیمایه و بی جریزه در نظر همه عالم و آدم ، ولی در واقع آدمی است ارضاء نشده، فقط همین . بزدلی فقط ظاهر قضیه است.

آدم همیشه وقتی حقیقت را می گوید به خودش افتخار می کند.

تماشاگران از همه گناهکار ترند .

جنگ ، ذات حقیقی آدم ها را ، رو می‌کند.

انگار که درست به لحظه ای یا شاید سنی رسیده بودم که آدم در آن خوب می داند که با گذشت هر ساعت چه چیزی را از دست می دهد ، ولی هنوز آن طور که باید و شاید به نیروی درایت دسترسی پیدا نکرده که بتواند روی جاده زمان به موقع بایستد و گذشته از این ، اگر هم بایستد ، نمی‌دانم بدون وجود دیوانگی پیشروی که از زمان جوانی سراغ آدم آمده و عالم و آدم ستایش ش می کنند ، دیگر چه کار کند. آن وقت است که دیگر به جوانی اش نمی بالد ، هنوز نمی تواند پیش همه اعتراف کند که : جوانی شاید فقط همین باشد ، فقط شتاب برای پیر شدن . در تمام گذشته مسخره اش آنقدر پوچی و حقه بازی و زود باوری کشف می کند که شاید دلش بخواهد دست از جوان بودن بردارد ، منتظر بماند که جوانی اش ازش جدا بشود ، ببیند که می رود و دور می شود ، تمام پوچی اش را ببیند توی خلئش دست ببرد ، برای آخرین بار نگاهی به اش بیندازد و بعد تنهایی راهش را بکشد و برود ، مطمئن باشد که جوانی اش رفته و آنوقت آهسته به طرف دیگر زمان قدم بردارد تا واقعاً نگاه کند و ببیند که مردم و اشیاء چگونه اند.

مگر در تمام آیینها اوضاع به همین منوال نیست؟ مگر در مورد کشیشها هم همین طور نیست؟ کشیش مدتهاست که دیگر به خدایش فکر نمی کند ، در حالیکه خادم کلیسا هنوز سر ایمانش ایستاده!... آنهم به سختی فولاد ! جدا که آدم حالش به هم می خورد!....

بعضی وقت ها آدم بدون اینکه بخواد، بدی می کنه یا اجازه میده بدی گسترش پیدا کنه .

آدم ممکن است کور مال کور مال از وسط اشکال مبهم خاطرات بگذرد و لابلایش گم بشود. تعداد آدم ها و اشیایی که در گذشته آدم دیگر حرکتی ندارند، دیوانه کننده است. زنده هایی که در دخمه های زمان سرگردانند ، چنان کنار مرده ها خوابیده اند که انگار یک سایه واحد بر سر همه شان افتاده . همچنانکه پیر میشوی دیگر نمیدانی مرده ها را در ذهنت زنده کنی یا زنده ها را .