بریده‌ کتاب‌های محمد طاها کریمی

قرة بن قیس که داشت نفس نفس می زد گفت:«حر...!حر...!حر بن یزید...!» با وحشت نگاهش کردم و گفتم:«حر؟!حر چه شده؟!او را کشتند؟» سرباز های دیگر با صدای ابن قیس ،دور من و او جمع شدند.شمر هم که داشت دور می شد،برگشت که ببیند چه شده است. ابن قیس همین جور داشت نفس نفس می زد.گفتم:«جانت بالا بیاید!» رفتم و کاسه ای آب براش آوردم.گفتم:«بخور.بنال ببینم چه شده؟» ابن قیس آب را خورد و گفت: «امیر...،حر بن یزید به لشکر حسین پیوست!»

گفتم:«اصلا همه اش تقصیر خود گردن شکسته ام است.من اگر چغلی حسین را پیش یزید نمی کردم،شاید کار به اینجا نمی کشید!شاید حالا حالا ها در مکه یا مدینه می ماند.»

راست گفته اند که مار از پونه بدش می آید،دم خانه اش سبز میشود! این قدر از شمر بدم می آمد که حد و حساب نداشت.توی کوفه بهش میگفتند شیخ؛اما از یک بچه هم بچه تر بود.روی پیشانی اش جای مهر بود،؛ما در دهانش به جای زبان،مار بود.

چهل چه عدد عجیبی است!چه رازی در خود دارد؟چیست در این چلگی که محمد باید چهل ساله شود و من بروم سراغش و بگویم تو برگزیده شده ای و مبعوث شود؟!موسی را ابتدا گفتم سی روز و بعد ده روز دیگر بر آن اضافه شد و به چهل رسید!چیست این چهل که باید بر شراب نیز بگذرد و بر چهلم عزای حسین زائر شدن نشانه ی ایمان است.چهل روز گذشت و کاروانش چهل منزل به اسرت رفت و بغداد نیز چهل دزد داشت.