در طول این قرن، همه‌ی انقلاب‌ها - و بزرگترین آن‌ها، دو انقلاب کمونیستی چین و شوروی - در برابرِ غربِ سیاسیْ شکست خورده‌اند و این امرْ غربی‌ها و غرب‌زدگان را به این توهم کشانده است که انقلابِ ایران نیز نخواهد توانست در برابر غرب تاب بیاورد. تبلیغاتِ فرهنگی و ژورنالیستیِ داخلی نیز کاملا هم‌سو با تبلیغاتِ جهانی، از همین تصور دفاع می‌کنند، اگرچه شیوه‌ی دفاع و مقابله‌ی آن‌ها کم‌تر سیاسی و بیشتر فرهنگی است و همان‌طور که گفتم نه با نتایجِ سیاسیِ نظریه‌ی ولایتْ که با همه‌ی وجوه آن در حوزه‌های مختلفِ نظری و عملی در افتاده‌اند، دانسته یا ندانسته. یعنی همه‌ی مخالفت‌ها را نیز نباید آگاهانه و از سر غرض پنداشت.

و خلاف آنچه بسیاری می پندارند، آخرین مقاتله ما به مثابه سپاه عدالت، نه با دموکراسی غرب که با اسلام آمریکایی است، که اسلام آمریکایی از خود آمریکا دیرپا تر است. اگرچه این یکی ولو [[ هزار ماه.]] باشد به یک [[شب قدر]] فرو خواهد ریخت و حق پرستان و مستضعفان وارث زمین خواهند شد.

پول جریان انتخابات را اداره کرده و آن را به نفع پولداران خاتمه میدهد و جریان انتخابات به صورت یک بازی ساختگی در خواهد آمد که تحت عنوان « اخذ تصمیم ملت » به معرض نمایش عمومی گذارده میشود

"بی قراری" مقتضای حقیقت وجود انسان و "قرار" مقتضای طبع اوست و در میان این " قرار و بی قراری" است که وجود انسان در طول تاریخ محقق می‌شود.

حلقوم ها را می‌توان برید، اما فریادها را هرگز؛ فریادی که از حلقوم بریده بر می آید جاودانه می‌ماند.

جهان امروز فرزند فلسفه است و فلسفه دیگر "تفکر بی غرض" نیست. اگر در گذشته از این تعریف که "انسان، حیوان ناطق است" وحشت می کردیم، امروز بشری که صورت تام و تمام تحقق همین تعریف است بر جهان حکم می راند.

در جامعه باز همه ازاد هستند که به هرچه میخواهند اعتقاد داشته باشند ، مگر مخالفان جامعه باز، که آنها را باید به جرم فاشیسم خفه کرد!

با غلبه‌ی نسبیت حقیقت، دیگر بشر از مطلق حقیقت و حقیقت مطلق پرسش نمی‌کند و نشانه‌ی این غلبه ایمان آوردن به «باورهای ذاتا پارادوکسیکال» و متناقض است و از جمله این باور که «انسان آزاد است هر دینی را که می‌خواهد اختیار کند» که در ذات خویش نفی دین و دین‌داری را نهفته دارد. دین و دین‌داری نشانه‌ی جست‌وجو برای وصول به حقیقت است و تنها انسانی به این حکم ایمان می‌آورد که دیگر در جستجوی حقیقتی نیست.

کره زمین خسته است. بشر بعد از قرن‌ها زمین گرایی و خودپرستی احساس می‌کند که نیازمند عالم معناست. او این عالم را در درون خویش باز خواهد یافت و به آن باز خواهد گشت، اما نه "بی رنج" بلکه با "رنجی بسیار ". این دوران رنج اکنون سررسیده است.

کسی نیست که در ضرورت توسعه امکانات مادی برای اجتماعات بشری تردیدی داشته باشد و این موضوع خود فی نفسه حطا نیست؛ خطا آنجاست که انتخاب این مسیر بدون اعتنا به حقیقت وجود بشر و نسبت میان روح و جسم او انجام می‌شود.

عالمْ درگیرِ حادثه‌ی عظیمِ تحولی است که همه چیز را دگرگون خواهد کرد و این تحولْ خلاف این دو قرنِ گذشته نه از درونِ تکنولوژی، که از عمقِ روحِ مجردِ انسانْ برخواسته است. استمرار این تحولْ هرگز موکول به آن نیست که تجربه‌ی تشکیلِ نظامِ حکومتیِ اسلام در ایران به توفیقِ کامل بینجامد؛ این امری است که به مرزها محدود نمی‌ماند و اگر رنسانس توجه بشر را از آسمان به زمین بازگردانْد، این تحول بار دیگر بشر را متوجه آسمان خواهد کرد. این راهی است که انسان فردا خواهد پیمود و چه بخواهند و چه نخواهند لاییسم و اومانیسم در همه‌ی صورت‌های آن محکوم به شکست هستند.

آلن دوبنوا می نویسد : تاریخ... از هم اکنون بازگشت خود را آغاز کرده است. غرب در همه جنگ ها پیروز خواهد شد.،مگر در آخرین آنها...

این حقیقت که «ولایت مطلق فقیه تنها صورتی است که میتواند به حکومت اسلام فعلیت ببخشد» نیاز به تعمل بسیاری ندارد

اما در عین حال، غفلت از این معنا که کره زمین با تکنولوژی ارتباطات به یک مجموعه بهم پیوسته تبدیل گشته خطرناک تر است از آن که هول کدخدا در دلمان رخنه کند. دشمن را نباید دست کم گرفت، علی‌الخصوص این ابوالهول که خود شیطان اکبر است.

ایمان ژرف ترین پیوندهاست و فراتر از حسب و نسب و خون و نژاد می نشیند. ایمان بهشت گم شدهٔ وجود است که انسان، با گذر از تعلقات، آن را در خود باز خواهد یافت؛ گنجینه ای است آسمانی، زادراه سفر زمینی انسان.

«بی‌قراری» مقتضای حقیقت وجود انسان و «قرار» مقتضای طبع اوست و در میان این «قرار و بی‌قراری» است که وجود انسان در طول تاریخ محقق می‌شود.

اذانْ موسیقی بهشت گم شدهٔ وجود است که اگر در خود ژرف شوی آن را در تپش قلب و در ضربان نبض خویش که خلقت تو در آن هردم تجدید می‌شود باز خواهی یافت.

ما در پی شکوفایی حیات فطری انسان هستیم و آنان در جستجوی استیلای مطلق بر طبیعت و مکیدن منابع آن و توسعه استعمار و استثمار بوده‌اند.

امام (ره) به ما آموخت که «انتظار در مبارزه است» و این بزرگ‌ترین پیام او بود، و پس از او، اگر باز هم امیدی ما را زنده می‌دارد همین است که برای ظهور آخرین حجت حق مبارزه کنیم...

مسلمانان به قدرت اقتصادی و تسلیحاتی نیز دست خواهند یافت، اما این امر مسلما موکول و مسبوق به یک «تحول انفسی» است که امام خمینی برای آن قیام کرده بود و به آن هم رسید. و بی رودربایستی، همه تحولات تاریخی دهه شصت هجری و دهه هشتاد میلادی و دهه اول قرن پانزدهم هجری قمری معلولِ همین علتِ یگانه است: قیام امام خمینی و پیروزی انقلاب اسلامی... چه دیگران این حقیقت را بفهمند و چه نفهمند. و از این پس نیز همه تحولات تاریخی در کره زمین در جهت تشکیل امت واحده اسلامی و قدرت گرفتن او در مبارزه‌ای بزرگ و بسیار جدی است که خواه ناخواه روی خواهد نمود.