بریده‌ کتاب‌های آتش، بدون دود: گالان و سولماز، درخت مقدس، اتحاد بزرگ (کتابهای اول، دوم و سوم)

تمام مسئله این است که هیچ چیز را برای همیشه در تعلیق نمی‌توانی نگه‌داری. تاریخ به انتظار تصمیم تو نخواهد‌نشست. تو می‌توانی زودتر از آن لحظه‌ای که انتظار، به اوج خود می‌رسد، و ظرف بلور، در میان زمین و هواست، ضربه‌ات را بزنی و انتظار را پایان بخشی؛ اما هرگز نمی‌توانی کاسه را در میان زمین و هوا رها کنی. زودتر شکستن، آری. دیرتر شکستن، شاید. اما به هر حال، شکستن، نقش بلور است-هنگامی که معرکه، معرکه ی عبور است نه توقف. و عبور، ذات همه چیز است.

از عشق سخن باید گفت؛ همیشه از عشق سخن باید گفت. «عشق» در لحظه پدید می‌آید، دوست داشتن، در امتداد زمان. این، اساسی‌ترین تفاوت میان عشق و دوست‌داشتن است. عشق، معیارها را در هم می‌ریزد؛ دوست‌داشتن بر پایه ی معیار ها بِنا می‌شود. عشق، ناگهان و ناخواسته شعله می‌کشد؛ دوست‌داشتن، از شناختن و خواستن سرچشمه می‌گیرد. عشق، قانون نمی‌شناسد؛ دوست‌داشتن اوج احترام به مجموعه‌ای از قوانینِ عاطفی‌است. عشق، فوران میکند-چون آتشفشان، و شُرّه میکند- چون آبشاری عظیم؛ دوست داشتن، جاری می‌شود-چون رودخانه‌ای بر بستری با شیب نرم. عشق، ویران کردنِ خویشتن است؛ دوست‌داشتن، ساختنی عظیم.

سکوت بی‌صدایی نیست؛ هماهنگی کامل صداها در راه باوراندن بی‌صدایی‌ست.

آنها، واقعیت و افسانه را، همچون تار و پود یک قالیچه به هم می‌بافتند، تا نقشی مملو از خاطره برای فرزندان خود باقی‌بگذارند. تاریخ را تنها خرده دروغ‌های خنده‌آورِ تاریخی قابل تحمل میکند؛ وگرنه چیزی به جز خون مظلومان، مرکب تاریخ نبوده‌است...

شب آنگونه آرام است که نباید باشد. راه آن‌قدر دور است که نه انگار به جایی می‌رسد. غم آن‌قدر سنگین است که تنهایی، چگونه تحملش کنم؟ آه محبوب من! امشب، از این سفر، بگذر!

عشق ترکیبی است از پر و تبر

در کنار مردگان، همیشه فرصتی‌ست برای اندیشیدن به زندگی. مرگ، از اعتبار ضد خویش سخن می‌گوید.

هان! بشتاب! که مسافر جامانده سرانجام به مقصد می‌رسد؛ اما با مشقتی بیشتر.

پسر! ادمیزاد تا وقتی کاری نکرده، #اشتباه هم نمی کند. #عقیم، بچه ی معیوب به دنیا نمی اورد، #مرده سنگ نمی پراند تا سری را بی جهت بشکند، و کسی که ساز زدن بلد نیست، خارج نمیزند. یک گله چران بدبخت، چه کاره است که بخواهد اشتباهی بکند؟ بز را جای میش بگیرد؟ هاه؟ ج1 ص107

نصیحتم کن، دلالتم کن، ارشادم کن، و بگو که مرگ، حق است و مرگ مادر، بخش کوچکی از حق؛ اما هرگز مخواه که بر مزار تازه‌آب‌خورده‌ی مادرم، زار نزنم و مویه نکنم. همدردی کن، دلداری بده، نوازش کن اما هرگز مگو که گریستن، دردی را درمان نخواهد کرد. گریستن، به خاطر شفای انسان نیست، به خاطر وفای انسان است.

#گریستن به خاطر #شفا ی انسان نیست به خاطر #وفا ی انسان است

مرد، یا به اشتباه خود اقرار می‌کند و یا برای اثبات آنچه که گفته‌است جان نثار می‌کند. تو یا انسان -به معنای متعالی آن- نیستی، و یا همیشه مسئول سخنی هستی که باری، به دلیلی، بر زبان آورده‌یی. «گفتیم و گذشت»،فرزند ناجوانمردی‌ست.