_چرا صلح؟ وقتی دشمن از ما چنین میخواهد یعنی حکما به صلاح ما نیست . شرط اول دشمنی همین است...آن نکنیم که او می گوید و می خواهد .

بدان که تو را خیری عظیم است ، اگر بر باطل خویش اصرار نورزی.

حمد خدایی که نعمتمان دهد و شاکرمان نیابد ، و بلامان دهد و صابرمان نبیند ؛ پس نه به ترک شکر ، نعمت باز پس گیرد و نه به ترک صبر بلا افزون کند...

محروم از آخرت را ، داشته های دنیا سودی نرساند.

کسی از سپاه مان می گذرد و برای بیشمار بار می شنوم ؛ _اسباب خفت و ذلت ما شدی با این صلح! _ببین چه نوشتی برای روزگارمان یا مذل المومنین... امام رو به من و قیس می کند ؛ مگر شکایت موسی نبود از همراهی خضر ، چون کشتی سوراخ کرد و جوانی سر برید و دیوار شکسته ای مرمت نمود؟ بنیان اعتراض بر ندانستن حکمت کار خضر بود...اکنون هم چنین است . که اگر این صلح نبود ، شیعه ای از ما نمی ماند مگر کشته و به خون غلطیده...

کنیز بیرون نرفته، شاخه گلی وحشی، پیش پای امام می گذارد: _کنار راه دیدمش، زيباست اما ناقابل، دوست داشتم تقدیم شما... چهره امام به لبخندی می شکفد: _ عاقبتت به خیر. برو که در راه خدا آزادی... کنیز خندان و شاد می رود... من هم با کمی لبخند و بیشی تعجب، رو به امام می کنم: _گلی وحشی و بیابان رو... چه برابر با آزادی اش؟! امام دست روی زانویم می گذارد: خدا چنین ادبی عطا فرمودمان که چون موهبتی دادندتان، به نیکو ترش پاسخ دهید... و برای او آزادی اش، نیکو تر...

حسن حتی در نماز هم آسوده نیست گویا و این یعنی، دشمن تا صف جماعت هم آمده...

برای مقصد عدل نمیشود از راه ظلم رفت و برای رسیدن به حق نمیتوان بر مرکب باطل نشست...

بیعت با امام تنها یک شرط دارد؛با هر که به جنگ شد شما نیز بجنگید و با هر که به صلح در آمد شما نیز صلح کنید.

هلاک مردمان را سه چیز سبب است قیس.کبر که نابودی دین است و آنچه ابلیس بدان لعنت شد ؛ و حرص که دشمن نفس است و آنچه آدم بدان از بهشت رانده شد ؛ و حسد که راهبر نگون بختی است و آنچه قابیل بدان قاتل هابیل شد ...به خدا پناه میبرم از کبر و حرص و حسد.