بریده‌ کتاب‌های کویر

زمان، این گردونه یکنواخت و مکرر و بی احساس، که جز نظم هیچ نمی‌ فهمد.

عشق، طوفانی و متلاطم و بوقلمون صفت است. اما دوست داشتن، آرام و استوار و پر وقار و سرشار از نجابت. عشق، خشن است و شدید و در عین حال ناپایدار و نامطمئن و دوست داشتن لطيف است و نرم و در عین حال پایدار و سرشار از اطمینان. عشق، لذت جستن است و دوست داشتن، پناه جستن. عشق، غذا خوردن یک گرسنه است و دوست داشتن (همزبانی در سرزمین بیگانه یافتن) است. عشق در دریا غرق شدن است و دوست داشتن در دریا شنا کردن...

و دریغا که حماقت هم موهبتی است خدادادی؛ زیرا که آدمی می‌تواند خود را بکشد، اما نمی‌تواند تصمیم بگیرد که «نفهمد».

و این یک اشتباه بزرگ است که حتی دانشمندان نیز می‌کنند و آن این غلطی است که به شکل یک قانون در آمده است که «هرچه عمومیت داشته باشد طبیعی است» و بر این اساس، «حالتی که اکثریت دارند سالم است و عکس آن ، حالتی که در موارد معدودی یافت می‌شود بیماری»؛ در صورتی که بیماری و سلامت، درستی و نادرستی و حقیقت و باطل و طبیعی بودن و غیر طبیعی بودن و نقص و کمال را باید با ملاک‌ها و ارزش‌های خودش سنجید، نه با شمار و آمار.