...؛ برنامه ریختم و بی‌خیال بحث‌وجدل بر سر معایب و مزایای آن شدم. زمانی را که می‌توانستم برای بحث‌وجدل بر سر انتخابم بگذارم، برای انجام و ادامه آن صرف می‌کردم.

مردم اغلب از اهمیت زندگی در لحظه اکنون حرف میزنند و غبطه میخورند به اینکه کودکان بی اینکه به گذشته فکر کنند یا به فکر آینده باشند، از لحظات شاد اکنونشان لذت میبرند.

کلمات داستان‌ها را خلق می‌کنند. داستان‌هایی درباره‌ی زندگی‌های به یاد مانده، گذشته را به یادمان می‌آورند و در عین حال، کمک می‌کنند رو به جلو حرکت کنیم.

تجربه من و کتابم، تنها و زیر نور یک چراغ، مانند نشستن روبروی نورافکن صحنه در یک سالن تاریکِ تئاتر بود. کل نمایش فقط برای من به اجرا در می‌آمد.

کتاب‌دوستانی هم هستند که از ترس اینکه گنجینه کتابشان را برای همیشه از دست بدهند هرگز کتاب امانت نمی‌دهند. ( یک ضرب‌المثل قدیمی عربی اندرز می‌دهد که «کسی که کتاب امانت می‌دهد احمق است، اما کسی که کتاب را پس می‌دهد احمق‌تر است.» )

من از داشتن زندگی ای که ارزش زندگی کردن نداشت می ترسیدم

از کتاب‌ها یاد گرفتم که خاطراتم را حفظ کنم و به همه لحظه‌های زیبا و آدم‌ها زندگی‌ام برای زمانی که برای گذر از دوران سختی‌ها به آن خاطرات نیاز دارم محکم بچسبم. یاد گرفتم به خودم اجازه بخشیدن بدهم، هم بخشیدنِ خودم و هم آدم‌های اطرافم. همه در تلاشند تا با «بارِ سنگینشان» دوام بیاورند. حالا می‌دانم که عشق چنان قدرت عظیمی دارد که با آن می‌توان از مرگ نجات پیدا کرد و محبت بزرگ‌ترین رابطه بین من و دنیاست.

مردم اغلب از اهمیت زندگی در لحظه اکنون حرف می‌زنند و غبطه می‌خورند به اینکه کودکان بی‌اینکه به گذشته فکر کنند یا نگران آینده باشند از لحظات شادِ اکنونشان لذت می‌برند. باشد! موافقم. اما این تجربه -تجربه‌ی زندگیِ سپری شده- است که به ما امکان می‌دهد لحظات شاد را به خاطر بیاوریم و دوباره احساس شادی کنیم. این از توانایی‌های ماست که لحظه‌ای را که به ما قدرت و توان می‌دهد دوباره زندگی کنیم. بقای ما به تواناییِ به خاطر آوردن بستگی دارد (کدام نوع توت را نخوریم؛ از حیوانات بزرگ درنده دور بمانیم؛ نزدیک آتش چمباتمه بزنیم ولی به آن دست نزنیم). اما نجاتِ ما از خودِ درونی‌مان به خاطره ها بستگی دارد.

آیا تا به حال قلبت به خاطر تمام شدن کتابی به درد آمده است؟ آیا شده تا مدت ها بعد از تمام کردن کتابی نویسنده اش همچنان در گوشت نجوا کند؟

حقیقت زندگی‌کردن، نه با قطعیت مرگ، بلکه با اعجاز زنده بودن به اثبات رسیده است.