بریده‌ کتاب‌های گزیده ای از شعر عربی معاصر

وقتی خورشید در شرف غروب بود، در بغداد، در راهی قدم می‌زدم. با پیری برخورد کردم که روزگار پشت او را خم کرده بود و در میان راه لخ لخ می‌کرد. جامه‌هایی کهنه ولی پاکیزه بر تن داشت. گریبانش از آلودگی پاک بود. چین‌های پیشانی فراخش حکایت می‌کرد که وی از سالخوردگان حزین و غمزده است. آهسته گام برمی‌داشت و مردم پشت سرش بدو دشنام می‌دادند ولی پیر به آنها جواب نمی‌گفت. بر او حمله کردند، با سنگریزه می‌زدندش چندان که سرش شکاف برداشت و اثر آن به جای ماند. ایستاد که جانی بگیرد و نفسی تازه کند، دل مهربانان بر او می‌سوخت. پرسیدم: او کیست؟ جواب دادند: وی «حقیقت» است. امروز آمده است و غریب است. در حالی که از شفقت بر او، اشکم فرو می‌ریخت، به قصد یاری و دلجویی به سویش رفتم. و بدو گفتم: «ما در اینجا، دو غریبیم. غریبان، خویشاوند یکدیگرند.»