هروقت فرصت دارم می‌نویسم، چه‌قدر خوب و شیرین است. احساس سبکی می‌کنم، و می‌خواهم پر بکشم. در شدت تنهائی، تنها نوشتن راحتم می‌کند.

لحظه های تند و تیز عاشقانه تمام می‌شود، امیدواری های بی نتیجه، به نتیجه می‌رسد یا نمی‌رسد. به هر صورت همه چیز را پایانی پیش می آید و آدم ها احساس می‌کنند وجود دیگران برایشان جهنمی است. چرا که در نیافته‌اند و نرسیده‌اند و دست خالی مانده‌اند. ما این صمیمیت را بی هیچ نظری برای هر دو نفرمان نگه داشته‌ایم. پذیرفتن واقعیت های وجود همدیگر، چنین هدیه‌ای را به ما بخشیده است. خیال بافی ها را کنار گذاشته‌ایم، همین هستیم و همان بودیم. و همه را تا امروز نگه داشته ایم.

شب ها به ستاره ها، مینگرم، تا ابدیتی را که تو نیز نشانه ای از آن هستی با اشتیاق تماشا کنم... این‌ است رازی که غیر تو از کسی بر آن اطلاعی نیست.

من همیشه یاد تو هستم. تو نشانه‌ی عظمت هنر خدائی. زیرا قدرت خدا در چشمان تو تجلی کرده است.