بریده‌ کتاب‌های گوژپشت نتردام (نتردام پاریس)

همه می‌دانند که ادبیات حرفه ی نان و آبداری نیست و کسانی که خواننده ی پروپاقرص کتاب‌اند زمستان ها آتشی در آتشدان ندارند...

چند دقیقه بعد، کازیمودو نومیدانه نگاهی به جمع انداخت و با صدایی جانگدازتر گفت: --- آب! همه خندیدند. 😓😞

با صدای ضعیف پاسخ داد: به هرچه بخواهید اعتراف میکنم. فقط زودتر اعدامم کنید!

گاه آدمی، هر اندازه هم که بی ایمان باشد، به عبادتگاهی که در دسترسش باشد متوسل می‌شود.

خلق و خوی زنان زیبا با ورود زنی زیباتر عوض می‌شود، به ویژه اگر تنها یک مرد در جمعشان باشد. (پ. ن. : هوگو راست میگه آیا؟؟) 🙂🤒😅

جناب مباشر صاحب‌منصبی دوزیست بود، نوعی شب‌پره از رده جانوران قضایی که هم مانند موش بود و هم مانند پرنده، هم صاحب اختیار بود هم سرباز 🙂🙂

حس میکردم اسیر طلسمت شده‌ام. آنچه می‌بایست بیدار نگهم دارد به خواب رفته بود و من به سان آنان که در برف جان می‌سپارند از این خواب لذّت می‌بردم.

سرِ بی شام زمین گذاشتن بسی رنج آور است، اما بدتر از آن این است که آدم نداند کجا بخوابد.

هیچ‌یک از مهره های گردنش نشکسته بود. بنابراین او را به دار نیاویخته بودند. پس با پای خود به آنجا آمده بود و آنجا جان سپرده بود. هنگامی که خواستند او را از اسکلت زن جدا کنند، غبار شد و فرو ریخت.

عشق به‌سان درخت است:خودبه‌خود جوانه می‌زند، در اعماق وجودمان ریشه می‌دواند و چ بسا در دل‌های شکسته پیوسته سبز می‌شود.

در کودکی، که هنوز با مفهوم پدر و مادر آشنا نشده بود، از آنان جدا شد و در حصار کتاب‌ها زندانی گشت.

نترسید. من دوست شما هستم. آمده بودم شما را در خواب تماشا کنم. ناراحت که نمی‌شوید اگر بیایم خوابیدنتان را ببینم؟ حالا می‌روم. بیایید، الان پشت دیوارم. می‌توانید چشم‌هایتان را باز کنید. لحن سخنان گوژپشت از سخنانش سوزناکتر بود.

(یاصاحب الزمان) تابحال نمی‌دانستم چقدر زشتم. شما را که دیدم، دلم به حال خودم سوخت. چقدر من بدبختم! شبیه دیوم! لابد در نظرتان یک‌جور جانورم. اما شما آفتاب تابانید، قطره شبنمید، نغمه پرندگانید!

جمعیت از صبح منتظر سه چیز بود: ظهر، سفیران فلاندری، نمایش مذهبی. فقط ظهر به موقع از راه رسیده بود 🙂🙂🙂

هرسه خاموش بودند، غرق در اندیشه بودند و دلشان میخواست زانو بزنند. گویی در ظلمات به کلیسا رفته بودند.

آخر نمی‌فهمم چرا شاعران را جزو اوباش به حساب نمی‌آورید! ازوپ ولگرد بود و هومر گدا و مذکور دزد... کلوپن... : نکند میخوایی با این اراجیف خرمان کنی؟ بگذار دارت بزنیم، اینقدر بازی درنیاور 😂😂

البته نگاهش صمیمانه و حاکی از خشنودی (از متلک‌ها و زخم زبان‌ها) بود. گویی خاموشی گزیده بود تا رانده نشود.