بریده‌ کتاب‌های پاییز فصل آخر سال است

ما دختر های ناقص الخلقه ای هستیم شبانه.از زندگی مادرهایمان درآمده ایم و به زندگی دخترهایمان نرسیده ایم.قلب هایمان مال گذشته است و مغز هایمان مال آینده و هرکدام آنقدر مارا از دو طرف می کشند تا دو تکه شویم.

کاش الان ده روز دیگر بود،ده ماه دیگر،ده سال دیگر.آن وقت این روز های سخت گذشته بود و تکلیف همه چیز معلوم شده بود.

"دستمال من زیر درخت آلبالو گم شده "گم شدن ، گم کردن ، چرا از بچگی گم کردن را قبل از پیدا کردن یادمان دادند؟ شاید برای همین است که هر روز، تکه به تکه ، چیز هایی را از زندگی مان گم می کنیم که دیگر هیچ وقت پیدا نمی شوند . گم شان می کنیم و زندگیمان هر روز خالی و خالی تر میشود تا دیگر جز یک مشت خاطره ی خاک گرفته از گم کرده ها ، چیزی در آن باقی نمی ماند .

نمیدانم این «چیزی شدن» را چه کسی توی دهان ما انداخت؟ از کی فکر کردیم باید کسی شویم یا کاری کنیم. این همه آدم در دنیا دارند نباتی زندگی میکنند. بیدار میشوند و می خورند و می خوابند. همین. مگر به کجای دنیا برخورده؟

هر چه به خانه نزدیک‌تر می‌شوم، کم‌تر دلم آن جا را می‌خواهد.

هر چیز بدی را می‌شود تحمل کرد؛ اگر یواش یواش آن را بفهمی‌.

دلم می‌خواست تمام مغزم را بالا بیاورم و راحت شوم.

من ساکت بودم، اما موافق؟ می‌دانم که نبودم. فکر می‌کردم نمی‌روی؛ منتظر بودم بیایی توی اتاق، مرا ببوسی و بگویی 'پشیمان شده‌ام، تو موافق نباشی هیچ‌جا نمی‌روم" منتظر بودم بیایی و بگویی "معلوم است که تنهایت نمی‌گذارم، کجا بروم بدون تو؟"

چه‌قدر عصر بروی جاده ساحلی و برگردی و بشود بیست دقیقه؟ چه‌قدر زیر باد کولر که بوی خوب خاک می‌دهد مجله بخوانی؟ چه‌قدر عصرها بروی بازار کیان با زن‌های عرب سر رطب و ماهی زبیدی چانه بزنی و بخندی؟

کاش مامان می آمد. حال خوش زندگی را پخش می کرد در خانه. ملوک خانم را می آورد فریزر را پر می کرد. توی خانه بوی غذایش می پیچید و می نشست و حرف می زد و حرف می زد.

فکر زندگی بی‌خنده و بی‌آرزو تکه‌تکه‌ام می‌کند: مثل لکه‌ی زشت زرد ماست، روی پیشخان آشپزخانه‌

تریاک بودی، داشتم ترکت می‌کردم.

بابای شبانه گفت: قانع نباش، اما راضی باش. نه قانع بودم، نه راضی‌. همین‌ش بد بود؛ قناعت حالم را به هم می‌زد، پیرم می‌کرد انگار. همیشه یک هیچ عقب بودم از خودم؛ باید می‌دویدم، باید به خودم گل می‌زدم.

دست هم را گرفته‌ایم و می‌چرخیم: دستمال من زیر درخت آلبالو گم شده... گم شدن، گم کردن، چرا از بچگی گم کردن را قبل از پیدا کردن یادمان دادند؟ شاید برای همین است که هر روز تکه به تکه چیزهایی را از زندگی‌مان گم می‌کنیم، که دیگر هیچ وقت پیدا نمی‌شوند.

گفتم وقتی مشتری نیست، می‌نشینم روی صندلی ته سالن و همه‌ی کتاب‌ها را می‌خوانم تا تو بیشتر دوستم داشته باشی.

لعنتش می‌کردم که آمده بود و کاری کرده بود که دیگر نمی‌توانستم بدون او زندگی کنم.

می گویند از آدمیزاد هر چیزی برمی آید. می تواند دریا را خشک کند ، کوه را بردارد ، یا چه می دانم ، درختهای جنگل را گره بزند به هم . دروغ میگویند . برنمی آید . آخرش یک مشت بی شرف می آیند گند می زنند به دریاهایی که خشک کرده . آن وقت باید دور بزند برود جنگل ، کوه ، چه میدانم ، برود هر جا که می تواند گم شود . برود جایی که یادش برود دریایی بوده و او می خواسته خشکش کند .باید بگردم چیزی پیدا کنم یک دلخوشی اگر فقط یک دلخوشی پیدا کنم با خیال راحت نمی روم .

وقت‌ی که به هیچ می‌گذرد، از عمر نیست؛ نه از آن کم می‌کند و نه چیزی به آن اضافه می‌کند.