بریده‌ کتاب‌های جستارهایی در باب عشق

در جمله مهم «من از تو خوشم می‌آید» تهدیدی نهفته بود که با افزودن، «نه آنقدر که بگذارم مستقیماً بفهمی...» تلطیف می‌شد.

چه بسا حقیقت این است که، تا کسی ندیده باشدمان، وجود نداریم؛ نمی‌توانیم درست حرف بزنیم، تا وقتی کسی به حرف‌مان گوش بدهد، و در یک کلام، کاملاً زنده نیستیم، تا زمانی که دوست داشته بشویم.

عشق یک‌طرفه ممکن است دردناک باشد، ولی درد امنی است، چون به کس دیگری جز خودمان صدمه نمی‌زند، دردی خصوصی و همان اندازه که تلخ و شیرین است، خودانگیخته نیز هست. اما به محض آن‌که عشق دوجانبه می‌شود، باید حالت انفعالی و ساده صدمه دیدن را رها کنیم و مسئولیت ارتکاب به گناه را بپذیریم.

لذت خودکشی، در تماشای واکنش دیگران نسبت به آن بود، نه عمل وحشتناک کشتن موجودی زنده.

آیا اگر حتی در مقابلت ضعیف باشم دوستم خواهی داشت؟

جذاب‌ترین‌ها، آنهایی نیستند که در ملاقات اول اجازه می‌دهند لمس‌شان کنی (که به سرعت بی‌تفاوت می‌شوی)، یا آنهایی که اصلاً اجازه نمی‌دهند (خیلی زود فرامرششان می‌کنی)، بلکه آنهایی هستند که می‌دانند چه میزانی از امید و ناامیدی را بربیانگیزند.

فکر می‌کنم تا در بستر احتضار نیفتیم، برایمان دشوار است اعلام کنیم که کسی عشق زندگی‌مان بوده.

عشق یکطرفه ممکن است دردناک باشد، ولی دردی امن است، چون به کسی جز خودمان صدمه نمی‌زند، دردی خصوصی و همان اندازه که تلخ و شیرین است، خودانگیخته نیز هست‌ اما به محض آنکه عشق دوجانبه می‌شود، باید حالت انفعالی و سادهٔ صدمه دیدن را رها کنیم و مسئولیت ارتکاب به گناه را بپذیریم.

یکی از دردسرهای عشق این است که، دست‌کم برای مدتی، این خطر را دارد که به‌طور جدی خوشبخت‌مان کند.

بالای سر هر داستان عاشقانه‌ای این تفکر ، هر چند وحشتناک و نادانسته ، آویزان است که چگونه پایان می‌یابد . درست به این می‌ماند که در عین سلامت و نیرو ، بکوشیم به مرگ‌مان فکر کنیم . تنها تفاوت میان پایان عشق و پایان زندگی این است که : حداقل در مورد دوم خیال‌مان راحت است این آسایش خاطر را داریم که بعد از مُردن چیزی حس نخواهیم کرد ؛ در مورد عشق چنین آسایشی وجود ندارد . چه کسی می‌داند که پایان یک رابطه ، لزوماً پایان عشق و قطعاً پایان زندگی نیست .

شگفت نیست که، مرکزیت تمام ادیان تصور خداوندی است که قادر است در هر حال مارا ببیند: دیده شدن موجب این اطمینان است که وجود داریم، چه بهتر از آن‌که در این حالت با خداوند یا همسری سروکار داشته باشیم که «عاشق» ما باشد.

عقل و هوشیاری، زمانی آغاز می‌شود که دریابیم با این علم زاده نشده‌ایم که بدانیم چگونه باید زندگی کنیم، بلکه زندگی یک مهارت است که باید کسب شود، مثل دوچرخه‌سواری یا نواختن یک پیانو. جستارهایی در باب عشق آلن دو باتن

یکی از دردسرهای عشق این است که دست کم برای مدتی این خطر را دارد که به طور جدی خوشبخت‌مان کند.

بالای سر هر داستان عاشقانه‌ای، این تفکر، هرچند وحشتناک و نادانسته، آویزان است که چگونه پایان می‌یابد. درست به این می‌ماند که در عین سلامت و نیرو، بکوشیم به مرگمان فکر کنیم. تنها تفاوت میان پایان عشق و پایان زندگی این است که، حداقل در مورد دوم، خیالمان راحت است، این آسایش خاطر را داریم که بعد از مردن چیزی حس نخواهیم کرد. در مورد عشق چنین آسایشی وجود ندارد، چه کسی می‌داند که پایان یک رابطه لزوماً پایان عشق و قطعاً پایان زندگی نیست

عادت‌هایمان به هم نشت می‌کرد