بریده‌ کتاب‌های دیار اجدادی

بعد تمام این قضایا، جای زخمی هم اگه بمونه مثل جای زخم کسیه که سرتاپا سوخته

واسه جهنم رفتن مجبور نیستی خونه بمونی، تو کلیسا هم می‌شه.

در واقع آرانچا بود که عشق کتاب‌خوانی را به برادر کوچک‌ترش انتقال داد. چطور؟ قضیه از این قرار بود که هر دفعه به مناسبتی، تولدش، روز هر کدام از قدیسان، کریسمس یا حتی بی هیچ مناسبتی، کتاب‌های مصور به او می‌داد. با گذشت سال‌ها، نوع کتاب‌ها هم عوض شد. البته آرانچا همین کار را با خوزه‌ماری هم کرد، اما بی‌فایده بود. قضیه به قول آرانچا مثل یکی از تمثیل‌های انجیل دربارۀ کاشتن بذر در زمین حاصلخیز و در بیابان بود. فکر خوزه‌ماری مثل بیابان بود اما فکر گورکا مثل خاک حاصلخیز بود و عشق کتاب‌خوانی در آن پا گرفت.

ما همه‌ش سعی میکنم به زندگی معنا و شکل و نظم بدیم،ولی زندگی در نهایت همون کاری رو می‌کنه که خودش میخواد

تو، توی زندان خودت هستی و من توی زندان خودم.جسمم حبس ابد است. تو روزی آزاد می‌شوی، معلوم نیست کی، ولی بالاخره آزاد می‌شوی. ولی من نه. یک تفاوت دیگر هم بین من و تو هست. تو به‌خاطر کاری که خودت کردی آنجایی. ولی من چه کار کردم که سزاوار چنین عذابی باشم؟

خلقت ما یک ضعف دارد. همان‌طور که می‌توانیم چشم‌هایمان را ببندیم که بعضی چیزها را نبینیم، کاش می‌شد گوش‌هایمان را هم ببندیم تا بعضی چیزها را نشنویم.

بدشانسی پیش می‌آید، اما دلیل نمی‌شود قید دنیا و شادی‌هایش را بزنیم.

ما همه سعی می‌کنیم به زندگی معنا و شکل و نظم بدیم، ولی زندگی درنهایت همون کاری رو می‌کنه که خودش می‌خواد.

امان از حرف‌های قدیمی که آدم نمی‌تواند خودش را از شرشان خلاص کند. نمی‌گذارند آدم راحت باشد. مثل حمله حشرات موذی.

-«دوست داشتم خوشبخت باشیم، اما قسمت نشد، یعنی میشه طعم خوشبختی رو توی این دنیا بچشیم؟ نمی‌دونم واسه چی به دنیا اومدیم!» - «خواهش می‌کنم، بس کن دیگه. خوشبختی کامل فقط توی فیلم‌هاست. انتظارت زیادیه.»