بریده‌ کتاب‌های رنج مقدس

«سختی اگه نباشه، زندگی افسرده‌ت می‌کنه. چون تو هیچ انگیزه‌ای برای تلاش پیدا نمی‌کنی.»

مادر ریشه‌ی نسل است، ریشه‌ی فاسد ثمره ندارد.

غصه جامی است پر از نوشداروی تلخ، اگر نباشد انسانیت مرده است و اگر باشه لذت می‌میرد. اما در این جام همیشه نوش نیست؛ گاهی هم نیش است. اصلا هم دارو نیست، آن هم برای کسانی که غصه خودشان را می‌خورند و همشان، علفشان است. خودخواهند،می‌پوسند در گنداب دنیا. آن هایی که غصه های دیگران را می‌خورند دوست خدا می‌شوندکه هرکدامشان با تپش آسمان، مثل باران بر زمین باریده اند. جان می‌دهند تا زمین جان بگیرد،سبز می‌شوند و گرسنگان و تشنگان را نجات بدهند! -رنج مقدس-

من محتاج کسی هستم که مرا بیشتر از خودم بخواهد! خواسته و نیازش و منافعش درمیان نباشد. محتاج کسی هستم که‌مرا در آغوش محبت خودش طوری غرق کند که همه عقده های وجودم باز شود. من دستان کسی را طلب میکنم که وقتی دستم را میگیرد؛ بدانم که میتوانم با نور وجود او سال های سال راحت حرکت کنم. نه به دره ای بیفتم،نه به کوهی برخورد کنم و نه از مقابل و پشت سرم تصادفی رخ بدهد...

«دشمن، دشمنه. اگه یه روز هم منتت رو می‌کشه چون بهت نیاز داره، و الا به وقتش ضربه‌ای که می‌زنه هوش از سرت می‌پرونه!»

تنهایی بشر تمامی ندارد!بیشترین دوست را داشته باشد؛ بازهم لحظه هایی دارد که هیچ کس را ندارد...:)

«قیمتی‌تر از اشک تو دنیا پیدا نمی‌شه. دل مهربون اشک داره و حیفه که خرج دنیات و غصه‌های کوچیک کنی. اگه غصه‌ی عالم رو بخوری، بزرگ می‌شی. دنیا آدم‌های کوچیک رو تو خودش غرق می‌کنه؛ تو بزرگ باش.»

مشکل هر کسی بزرگ‌تر از ظرفیت روحی‌ش نیست. هر چند هم که براش مثل کوه دماوند باشه.

رنج‌ها، گاهی سختی‌هایی بی‌فایده است که در نتیجه‌ی بد زندگی کردن خود انسان است.

شکلات تلخی را باز می‌کند و می‌دهد دستم. - بخور... مثل حقیقت تلخه. دوست داشته باش!

دفترم را باز می‌کنم و می‌نویسم: «دیوانه کسی است که در فضای مه‌آلود زندگی می‌کند و از آن نمی‌ترسد. نمی‌خواهد از آن فضا بیرون بیاید و در روشنای روز زندگی کند. دیوانه کسی است که در فضای مه‌آلود دستش را در دست کسی می‌گذارد که مثل خودش است. تکیه بر کسی می‌کند که راه را بلد نیست و خودش هم محتاج کمک دیگری است. دیوانه انسان‌هایی هستند که به امید کسانی مثل خودشان دارند مسیر زندگیشان را می‌روند. بیچاره‌ها!»