بریده‌ کتاب‌های حرکت

وجود انسان‌هاى متعالى علامت حركت انسان است. علامت اين است كه ما هم مى‌توانيم همان مراحل را طى كنيم. شايد شنيده باشيد كه على (ع) ميزان است؛ يعنى ترازوى من است. من دستم را با دست او، عمرم را با عمر او، فكرم را با فكر او بسنجم. تفاوت‌هايى كه در ميان است مربوط به اين است كه ما كار نكرده‌ايم و سعى نداشته‌ايم. بايد عذرها را در همين جا بريزيم و نگوييم: نداريم؛ كه دارايى مطرح نيست. همان اندازه كه داريم اگر خرج كنيم، به قله و اوجى مى‌رسيم كه ديگران رسيدند. مقدار استعدادها، امكانات آدمى، محيط و اينكه با رسول بوده يا نه و اينكه در چه شرايطى قرار گرفته، هيچ كدام براى حركت انسان ركن نيستند، پايه و اساس نيستند؛ چرا كه موقعيت‌ها مهم نيستند. اين موضع‌گيرى در موقعيت‌هاست كه ارزش مى‌آفريند.

انسان، محصور و محکوم شرایط نیست، بلکه متأثر از شرایط است.

قلّۀ فكرى «دكارت» كه مطرح مى‌كند: «من فكر مى‌كنم، پس هستم»، اين اوج فكرى، انحطاط فكرى را نشان مى‌دهد؛ چون ما خودمان را بلاواسطه درك مى‌كنيم. در اين جمله تو سه مرحله را طى كرده‌اى: «من»، «فكر»، «مى‌كنم». تو اين سه مرحله را؛ يعنى «من، خودم» كه مجموع نيروهايم هستم. شخصيتم هستم، «فكرم» و «عملم: كردن» را احساس كرده‌اى. پس چطور مى‌خواهى چيزى را كه از آن گذشته‌اى، دوباره اثباتش كنى‌؟ اين اوج فكرى كه مى‌خواهد از اولين مسائل، آگاهى و شناخت را شروع كند، انحطاط فكرى را به همراه دارد؛ چرا كه انسان بلاواسطه خودش را احساس كرده است.

عبد ، نه اسیری در بند که آزاده ای ست شکل گرفته.

کفر متحرک به اسلام می‌رسد؛ ولی اسلام راکد پدربزرگ کفر است. سلمان‌ها با آنکه کافر بودند، حرکتشان آنها را به رسول منتهی کرد‌ و زبیرها با آنکه با رسول بودند، رکودشان آنها را با کفر پیوند زد. استاد شیخ علی صفائی حائری. حرکت، ص۱۲.

"عظمت انسان در بینش اوست، نه دانش او." مادام که این بینش نباشد، مجموعۀ آگاهی و دانش انسان وسیله و دستاویزی برای قدرت ها و طاغوت ها می شود؛ چون انسانی که بینش ندارد، دانش او نقطه ضعفش می شود، از او مهره ای می سازند تا در نقشه های جهنمی خودشان بهره برداری کنند.

کفر متحرک به اسلام می‌رسد، ولی اسلام راکد، پدربزرگِ کفر است. سلمان‌ها در حالی که کافر بودند، حرکتشان آن‌ها را به رسول منتهی کرد و زبیرها در حالی که با رسول بودند، رکودِشان آن‌ها را به کفر پیوند زد. #کتاب حرکت از عین صاد

عزت ، توانمندی و تسلط تو بر قدرت هاست.

شناخت، عقيده، نظام، احكام اين همه بايد در رابطه با هم طرح شوند و خود احكام نيز در ارتباط با هم بررسى شوند. نمى‌توانيم زكات را بدون توجه به آثار آن بررسى كنيم؛ كه آثار زكات با مبانى ديگر فقه اسلامى در رابطه است و همين ارتباطِ احكامِ اسلامى است كه روشن كنندۀ مسائلى است كه ما به اسلام بسته‌ايم و بر آن تحميل كرده‌ايم. با جريان زكات شايد نظام پولى عوض و وضعيت اسكناس به هم بخورد

ما آگاهی یک عمر را پیدا میکنیم، ولی حرکت یک روز را هم نداریم... اینجاست که این آگاهی‌، خود بار و وبال ماست.

ما آگاهی یک عمر را پیدا میکنیم ولی حرکت یک روز راهم نداریم. اینجاست که این آگاهی ، خود بار و وبال ماست، غلط و زنجیر ماست :«و جعلنا الاغلال فی اعناق الذین کفروا » با این چشم پوشی از آگاهی ، زنجیر ها بر گردن انسان انداخته میشود.

عظمت انسان در بينش اوست، نه دانش او. ‌

علت مرض، تنها وجود ميكرب نيست كه وجود زمينه براى رشد آن هم يكى از علل است. ما مسأله را محدود به شرايط مى‌كنيم و خودمان را تبرئه مى‌كنيم و مى‌گوييم: ما كنار ميكرب‌ها بوديم، در حالى كه ميكرب‌ها و موقعيت‌ها و شرايط، هيچ كدام ملاك نيستند. اينكه ما چه موضعى در برابر آنها داشته‌ايم مطرح است. مهم موضع‌گيرى ما در برابر موقعيت‌هاست و اين چيزى است كه كاملاً در اختيار ماست. مهم نيست در تاريكى هستيم يا نور، مهم اين است كه نور در راه ما افتاده يا در چشم ما؟ نورى كه در چشم است، كور مى‌كند و نورى كه در راه است، عامل حركت. صرف اينكه نور وجود دارد، مشكل را حلّ نمى‌كند و صرف اينكه تاريكى است، مسأله را توجيه نمى‌كند. «وَ ما كانَ لَنا عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطانٍ‌»؛ مى‌گويند: ما بر شما تسلط و سلطه و حاكميت نداشتيم. مؤثر بوديم، ولى سلطان نبوديم.

دید مجموعی ، معنایش این نیست که وقتی کسی میخواهد گام اول را بردارد، همان خیزی را بردارد که من بعد از چندین سال برداشته ام. این ظلم است و در روایت آمده :«ایمان مثل نردبان ، درجاتی دارد. کسی که پله ی اول ایستاده ، به آنهایی که پایین ترند ، تحمیل نکند و آنها را هل ندهد.» اگر بخواهی به کسی تحمیل کنی ، میشکند و هر کس شکستی به وجود آورد ، باید آن را جبران کند : «انَّ مَن کَسَرَ مومناً فعَلیه جَبرُهُ.»