خدایا امتحان های مارا از جاهایی که هنوز درس نداده ای ، نگیر .ضعیفیم.خراب میکنیم.مضحکه ی فرشته هایت میشویم.الهی آمین.

سید رضا می گفت فرق صبر و حلم توی همین است. صبرمال وقتی است که تو دچار یک امتحانی بشوی که هیچ کاری از دستت برنیاید. اینجا را اگر تحمل کنی می شوی صبور. ولی حلم مال وقتی است که می توانی بزنی زیر میز. می توانی کافه را بهم بریزی می توانی حقت را بگیری ولی به دلیل و مصلحتی زبان ببندی و خشم مقدس بپیچد توی حنجره ات غمباد شود بعد شب ها بروی سرت را توی چاه و چاله کنی و حرف بزنی و بعد کلمه هایت را دفن کنی. سید رضا می گفت: حلیم علی است و صبور زینب...

مرتضی می‌گفت زن های فلسطینی توی گردنشان به جای سینه‌ریز و گردن‌بند، یک کلید آویزان است؛ کلید خانه ای که غصب شده؛ خانه ای که شهرک شده؛ خانه ای که نیست. مرتضی می‌گفت هفتاد و خرده ای سال است این کلید از گردن مادری به گردن دختری ارث می‌رسد و سند خانه ها هم همینجور دست اولاد ذکور خانواده ها دست به دست می‌شود.

لاتی دنده عقب ندارد. دوست داشتن تاوان دارد.

ما همه مادر گم کرده ایم، سر و صاحب داشتیم وضعمان این نبود.

ما بمی ها یک عبارت خوشمزه ای راجع به گریه داریم.نمیگوییم << گریه کرم>> یا <<به گریه افتادم>> یا <<شروع کردم به گریه کردن>>میگوییم <<گریه شدم>> ؛ یعنی تبدیل شدم به گریه و این خیلی قشنگ تر و عمیق تر است. من آن روز ، آن لحظه ، خیلی گریه شدم. من آن روز عاشق خدایی شدم که یکی از پیامبر هایش توی خانه ی ما زندگی میکرد و صبح ها با بوی نفت سماورش بیدار میشدیم .

بقیع خاک پوک و تردی دارد. این همه برای کبوترها گندم میریزند چرا سبز نمیشود؟ چرا بقیع گندمزار نمیشود؟ سالهاست بر خاکش اشک شور ریخته، توقع داری چیزی سبز شود؟ تو میدانی چند تا دل اینجا جا مانده؟

خدایا امتحان های مارا از جاهایی که هنوز درس نداده ای، نگیر.