بریده‌ کتاب‌های چطور زندگی می کنی؟

واقعا فکر می‌کنم آدم بزرگیه. راجع بهش فکر کنین. وسط جنگ بود! اگه ببازی، زندگیت روی لبه تیغه! مهم نیست کی می‌بره، تو یا رقیبت، به هر حال جنگ تا آخرین قطره خونه. و فکر می‌کنم این که وسط نبرد، دشمنتو ستایش کنی و از شجاعتش هیجان‌زده بشی، واقعا فوق‌العاده‌ست. حقیقتا قهرمانانه‌ست.

حقیقت غمگین این است که در جهان امروز، مردمانی که با آسیب دیدن، دچار بیشترین دردسر می‌شوند، همان کسانی هستند که بیشتر از همه در معرض آسیب دیدن قرار دارند.

باید همگی بدانیم که ارزش حقیقی یک انسان به لباس‌ها یا خانه و غذایی که می‌خورد، بستگی ندارد. مهم نیست چه نوع لباس مجللی به تن می‌کنند یا در کدام کاخ بزرگ سکونت دارند؛ احمق‌ها همچنان احمق هستند و گستاخ‌ها همچنان گستاخ. ارزش هیچ انسانی نباید برای این چیزها بالا برود.

حتی اگر هیچ‌کس دیگری در دنیا خبر نداشت، باز هم خاطره آن اتفاق در قلبش ردپای زشتی بر جای می‌گذاشت... چطور می‌توانست تظاهر کند آدم متفکر و بزرگی است، در حالی که این خاطره به او زنجیر شده بود؟ چطور می‌توانست خودش را گول بزند؟

حتی اگر بدنمان مجروح نشود یا گرسنگی به آن غلبه نکند، همچنان انسان‌ها می‌توانند احساس زخمی بودن، گرسنگی و عطش کنند. اگر رویاهایمان بی‌رحمانه از دستمان بگریزند، قلبمان زخم می‌خورد و خون نادیدنی از آن جاری می‌شود. اگر مجبور باشیم بدون مهربانی و محبت زندگی کنیم، قلبمان دچار عطش سیری ناپذیری خواهد شد. اما در میان تمام آن فلاکت‌ها، چیزی هست که عمیق تر از هر نگون بختی در قلبمان فرو می‌رود و تلخ‌ترین اشک‌ها را از چشممان جاری می‌سازد. آن هم آگاهی از این حقیقت است که ما مرتکب اشتباهی شده‌ایم که قابلیتِ برگشتن به عقب و اصلاح آن را نداریم.

هر سه با یک خطر روبرو شده بودند، با یکدیگر رنج کشیدند و گریه کردند. در آن لحظه، آن‌ها واقعا یک نفر بودند. احتمالا هتوز برای اتفاقی که افتاده بود، احساس بدی داشتند اما همراه با آن حس بد، خوشبختیِ داشتن دوستانی که می‌دانستند می‌توانند به آن‌ها اعتماد کنند، در وجودشان جوانه زده بود.

وقتی یه نفر می‌ره جنگ، هیچ وقت فکر نمی‌کنه من می‌خوام ببازم. زندگی واسه همه مهمه. هیچ‌کس دلش نمی‌خواد زخمی بشه. من تا حالا جنگو ندیدم ولی فکر می‌کنم اگه تو جنگ بودم، احتمالا خیلی وحشت می‌کردم. قطعا هر کسی اولین‌بار از ترس به خودش می‌لرزه. ولی... ولی اگه روحیه قهرمانی درون مردم شعله‌ور بشه، می‌تونن ترس رو فراموش کنن. شجاعت فراتر از هر چیزی توی انسان رشد می‌کنه و بعد زندگی با ارزشت دیگه اونقدر واست اهمیت نداره. فکر می‌کنم این فوق العاده‌ترین چیزه. مردم به چیزی ورای انسان تبدیل می‌شن...

ما قدرت این را داریم که خودمان تصمیم بگیریم چه کسی باشیم. بنابراین، مرتکب اشتباه می‌شویم. با این حال – درست به دلیل داشتن همان قدرت است که قادر هستیم از اشتباهاتمان دست بکشیم.