بریده‌ای از کتاب چطور زندگی می کنی؟ اثر گنزابورو یونسیو

حتی اگر بدنمان مجروح نشود یا گرسنگی به آن غلبه نکند، همچنان انسان‌ها می‌توانند احساس زخمی بودن، گرسنگی و عطش کنند. اگر رویاهایمان بی‌رحمانه از دستمان بگریزند، قلبمان زخم می‌خورد و خون نادیدنی از آن جاری می‌شود. اگر مجبور باشیم بدون مهربانی و محبت زندگی کنیم، قلبمان دچار عطش سیری ناپذیری خواهد شد. اما در میان تمام آن فلاکت‌ها، چیزی هست که عمیق تر از هر نگون بختی در قلبمان فرو می‌رود و تلخ‌ترین اشک‌ها را از چشممان جاری می‌سازد. آن هم آگاهی از این حقیقت است که ما مرتکب اشتباهی شده‌ایم که قابلیتِ برگشتن به عقب و اصلاح آن را نداریم.