بریده‌ کتاب‌های سه شنبه ها با موری

فرهنگ ما آن‌طور نیست که در مردم حس خوشبختی ایجاد کند. باید به اندازه کافی قوی باشی که اگر تشخیص دادی فرهنگ به وظایفش عمل نمی‌کند، از آن حمایت نکنی و خودت یک فرهنگ ایجاد کنی.

اگر هراس را به درون خود راه دهی،اگر آن را مانند یکی از پیراهن های آشنایت بپوشی،می توانی به خودت بگویی:《 بسیار خوب،این ترس است. مجبور نیستم بگذارم بر من چیره شود.آن را به همان شکلی که هست میبینم.》 درباره تنهایی هم همین مطلب صادق است: دست می کشید.می گذارید تا اشکتان سرازیر شود.بعد می توانید بگویید: 《 بسیار خوب،این لحظات تنهایی من بود.از تنهایی نمی ترسم.اما حالا می خواهم این احساس تنهایی را به کنار بگذارم و به این توجه کنم که احساسات دیگری نیز در این دنیا وجود دارد.می خواهم آن ها را نیز تجربه کنم.》

همه می‌دونند که روزی می‌میرند، اما کسی هنوز به این باور نرسیده. اگر باور می‌کردیم، رفتارمون رو تغییر می‌دادیم.

امروز موری برای ما تمرین ساده ای در نظر گرفته است . از ما می‌خواهد پشت به هم بایستیم و بعد آنقدر به عقب متمایل شویم که اگر دانشجوی پشت سری مارا نگیرد ، به زمین بیوفتیم . برای بيشترمان تمرین دشواری است . نمی‌توانیم بیش از چند سانتی‌متر خودمان را به عقب ببریم . و در نهایت قبل از اینکه بیوفتیم منصرف می‌شویم و با شرمندگی می‌خندیم . سر انجام یکی از دانشجویان ، دختری لاغر و باریک اندام با موهای سیاه که پولوور سفید ماهیگیران را پوشیده است ، دستانش را ضربدری روی سینه‌اش می‌گذارد ، چشمانش را می‌بندد و بدون ترس خودش را به سمت عقب رها می‌کند . برای لحظه ای اطمینان داشتم که خیلی محکم به زمین می‌خورد ، اما این اتفاق نمی‌افتد و دانشجویی که پشت سرش ایستاده او را می‌گیرد . گروهی از دانشجويان با اشتیاق فریاد می‌زنند و بعضی ها هم دست می‌زنند . در نهایت موری در حالیکه لبخند می‌زند به دختر می‌گوید:《 می‌بینی، تو چشمانت را بستی ، تفاوتش در همین بود .》 گاه آنچه را می‌بینی باور نمی‌کنی . مجبوری آن چرا که احساس می‌کنی باور کنی و اگر قرار باشد کاری کنی که دیگران به تو اعتماد کنند ، باید احساس کنی که تو هم می‌توانی به آنها اعتماد کنی ، حتی وقتی در تاریکی هستی ، حتی وقتی سقوط می‌کنی . — سه شنبه ها با موری | میچ آلبوم