بریده‌ کتاب‌های نوشابه زرد

بازی سیاستمداران، هر جای جهان و در هر لباس و با هر ایدئولوژی که باشد، حال آدم را به هم می‌زند. بازی‌ای که در آن مردم و جامعه احمق پنداشته می‌شوند و و قتی نگاه می‌کنی می‌بینی این وسط نه قدرت، نه فرهنگ، نه اعتقادات و نه جامعه هیچ‌کدام مهم نیستند.

آدمی تا جایی تاب مقاومت دارد. اصلا گاهی وقت ها رفتن به خاطر این نیست که کسی به تو بگوید: ((برو)) اما وقتی کسی هست که با لبخند و با آغوشی به اندازه‌ی تو می گوید: ((بیا)) آدم پایش سست می شود. غم غربت را می خرد و می رود. - نوشابه زرد. منصور ضابطیان

معاشرت و ارتباط با آدم‌ها به پختن برنج می‌ماند. آب برنج که خشک شد باید بگذاری دم بکشد. بعضی برنج‌ها زودتر دم می‌کشند و بعضی‌ها تا آخر هم دم نمی‌کشند و مغزشان خام می‌ماند. اما بعضی آدم‌ها انگار دم‌ کشیده به دنیا می‌آیند. برای معاشرت با آن‌ها کافی‌ست برنج را خیس کنی و بخوری! خامش هم جواب می‌دهد.

غربت زده به بیماری می‌ماند که بیماری‌اش به ظاهر درمان شده، غافل از آنکه در جایی از بدن پنهان شده و ناگهان با یک سرما خوردگی، با یک دندان درد یا حتی با زخم سطحی یک چاقوی میوه خوری، بیدار می‌شود.

بازی سیاستمداران، هر جای جهان و در هر لباس و با هر ایدئولوژی که باشد، حال آدم را بهم می‌زند.بازی ای که در آن مردم و جامعه احمق پنداشته می‌شوند و وقتی نگاه می‌کنی می‌بینی این وسط نه قدرت، نه فرهنگ، نه اعتقادات و نه جامعه هیچ کدام مهم نیستند. آنچه حرف اول و آخر را می‌زند «پول» است.

در کانادا هیچ چیز به قیمت خودش نیست. با قیمت درج شده روی هر جنسی گولت می‌زنند و بعد پای صندوق که می‌روی باید رقم دیگری که شامل مالیات هم می‌شود به آن اضافه کنی. تازه مالیات مشمول بخش بزرگی از درآمد ماهیانه هر فرد هم می‌شود که محاسبات عجیب و غریب دارد. اما این را هم نباید نادیده گرفت که خدمات اجتماعی در مقابل این میزان مالیات اخذ شده قابل‌توجه است.

ما (ایرانی‌ها) kind هستیم.ممکن است به هم لبخند نزنیم. حتی ممکن است لبخند یک غریبه را با یک نگاه آزاردهنده جواب بدهیم، اما سر موقع از خیلی چیزها کوتاه می‌آییم.

کانادایی ها آدم های «نایسی» هستند؛ به تو لبخند می‌زنند، احترام می‌گذارند، ولی اهل سرویس دادن نیستند. درست برخلاف ما ایرانی ها. ما «کایند» هستیم. ممکن است به هم لبخند نزنیم.حتی ممکن است لبخند یک غریبه را با یک نگاه آزاردهنده جواب بدهیم، اما سر موقع از خیلی چیزها کوتاه می‌آییم. غیرممکن است که در ایران کسی محاسبه‌ی این رقم های اندک را در حساب ها بکند و تازه اگر ببیند نیاز داری، شاید بیشتر هم کوتاه بیاید. اینکه کدامش بهتر است، پرسشی ست که مدام به آن فکر می‌کنم.

جهان پر است از قوانین احمقانه‌ای که روزی یک آدم از خودراضی قدرتمند تدوین کرده و یک عمر آدم‌های دیگر باید آن را رعایت کنند، بدون آنکه فهمی از دلیل وضع آن وجود داشته باشد و کسی بداند که «حماقت» در ظرف زمان و مکان شکل‌های مختلفی پیدا می‌کند. گاهی احمقانه به نظر می‌رسد و گاهی احمقانه‌تر!

جهان پر است از قوانین احمقانه‌ای که روزی یک آدم از خودراضی قدرتمند تدوین کرده و یک عمر آدم‌های دیگر باید آن را رعایت کنند، بدون آنکه فهمی از دلیل وضع آن وجود داشته باشد و کسی بداند که حماقت در ظرف زمان و مکان شکل‌های مختلفی پیدا می‌کند. گاهی احمقانه‌ به نظر می‌رسد و گاهی احمقانه‌تر.

در روزهای بودنم در مونترال کمتر صحنه‌ی غیر اخلاقی در شهر دیدم. حتی از معاشقه‌ی دختران و پسران در معرض عموم- شبیه آنچه در پاریس یا نقاط دیگر اروپا می‌شود دید- خبری نبود و جالب است که این رفتار عادی در پاریس، اینجا در شهری که بیش از هر جای دیگری به پاریس شبیه است، جایی ندارد.

جهان پر است از قوانین احمقانه‌ای که روزی یک آدم از خودراضی قدرتمند تدوین کرده و یک عمر آدم‌های دیگر باید آن را رعایت کنند، بدون آنکه فهمی از دلیل وضع آن وجود داشته باشد و کسی بداند که «حماقت» در ظرف زمان و مکان شکل‌های مختلفی پیدا می‌کند.

معاشرت و ارتباط با آدم‌ها به پختن برنج می‌ماند. آب برنج که خشک شد باید بگذاری دم بکشد. بعضی برنج‌ها زودتر دم می‌کشند و بعضی‌ها تا آخر هم دم نمی‌کشند و مغزشان خام می‌ماند. اما بعضی آدم‌ها انگار دم‌کشیده به دنیا می‌آیند! برای معاشرت با آن‌ها کافی‌ست برنج را خیس کنی و بخوری! خامش هم جواب می‌دهد.

معاشرت و ارتباط با آدم‌ها به پختن برنج می‌ماند. آب برنج که خشک شد باید بگذاری دم بکشد. بعضی برنج‌ها زودتر دم می‌کشند و بعضی آدم‌ها انگار دم کشیده به دنیا می‌آیند! برای معاشرت با آن‌ها کافی‌ست برنج را خیس کنی و بخوری! خامش هم جواب می‌دهد

کتابخانه ها همیشه برایم جالب بوده اند. انگار یک خانه ی امن هستند که هرچه شلوغ تر باشند، آدم احساس امنیت بیشتری در آنجا می‌کند و هرچه قدیمی تر باشند، نشانه ی اهمیت بیشتر دانش در آن شهر است.